Δημοσιεύτηκε: 15 Απρ 2010, 11:04
από monkgr
Μὴν τὸ πολυψειρίζουμε, παιδιά. Ἂν δὲν μποροῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ συμφωνήσουμε σὲ πέντε πράγματα, νὰ τὰ ὑπογράψουμε καὶ νὰ ἐπιτρέψουμε ἔτσι νὰ ἀκουστεῖ καὶ ἡ δική μας φωνὴ πρὶν τελεσιδικήσουν κάποιες κρίσιμες γιὰ τὸ ΕΛΛΑΚ ἀποφάσεις τῆς κυβέρνησης, τότε πῶς περιμένουμε νὰ σπάσουμε ἕνα μπετὸν ἀρμὲ ἀντιδράσεων ἀπὸ τοὺς κρατικοὺς μηχανισμούς; Ἀντιδράσεων ποὺ προέρχονται εἴτε ἀπὸ ἄγνοια (καὶ αὐτὲς ψιλοπαλεύονται), εἴτε ἀπὸ ἀδράνεια (κομμάτι δυσκολότερο νὰ σπάσουν), εἴτε, ἀκόμα χειρότερα, ἀπὸ συμφέροντα (κι ἐδῶ εἶναι ποὺ πιθανότατα θὰ φᾶμε τὰ μοῦτρα μας).
Τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι πρέπει νὰ βιαστοῦμε. Μπορεῖ νὰ ἔχουμε μικροδιαφωνίες, ἀλλὰ νομίζω ὅλοι μας συμφωνοῦμε στὴν κεντρικὴ ἰδέα. Τὸ κείμενο εἶναι ἤδη πολὺ μετριοπαθές (τουλάχιστον σὲ σχέση μὲ τὸ ἀρχικό, ἀλλὰ καὶ τὴ συσσωρευμένη ἀγανάκτησή μας πρὸς τοὺς λογῆς-λογῆς καρεκλοκένταυρους) καὶ ἔχει τὸ μεγάλο πλεονέκτημα ὅτι θέτει προτάσεις ποὺ κινοῦνται στὸ πλαίσιο τοῦ ἐφικτοῦ.