Δημοσιεύτηκε: 10 Δεκ 2016, 10:07
από Th P
fkol k4 έγραψε:Όσον αφορά τα παραδείγματα που φέρεις πάντως, προφανώς και δεν μπορώ να γίνω καρδιοχειρουργός, μιας και αυτό πρώτα απ' όλα απαιτεί μία δεκαετία (κατ' ελάχιστον) σπουδές μόνο για να γίνει κάποιος ασκούμενος και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο κάποιος στα 20κάτι έτη του, όχι στα 42 του.


Μην είστε απόλυτοι. Η αλήθεια συνήθως βρίσκεται κάπου στην μέση.
Εγώ ξεκίνησα να σπουδάσω Ιατρική στα 30 μου (δουλεύοντας παράλληλα σαν νοσηλευτής-μέρα στη σχολή και νύχτα στη δουλειά στο νοσοκομείο)
και ξέρω αρκετούς συναδέλφους που ξεκίνησαν στήν ίδια ή και σε μεγαλύτερη ηλικία.

Τώρα είμαι Οφθαλμίατρος αλλά πέρασα από διάφορα επαγγέλματα μέχρι να φθάσω εδώ και δεν μετανιώνω για κανένα από αυτά:
αγρότης, εργάτης οικοδομών, εργάτης σε εταιρεία κατασκευής σιλό, εργάτης στη λαχαναγορά,
περιστασιακός εργάτης σε έμπορο ακατέργαστων δερμάτων και πολλά άλλα.

Οι καλύτερα αμοιβόμενες δουλειές για μεροκάματο (τότε, 1985-86 και στην συγκεκριμένη περιοχή όταν σπούδαζα στην Νοσηλευτική)
ήταν η λαχαναγορά και τα δέρματα.
Με δύο-τρεις ώρες δουλειά το βράδυ στην λαχαναγορά, βγάζαμε τα έξοδα (εγώ και άλλοι συμφοιτητές) περίπου της εβδομάδας
και με ένα τετράωρο-πεντάωρο στα δέρματα (μετά πετούσαμε τα ρούχα που φορούσαμε
και καθόμασταν άλλες τόσες ώρες στο μπάνιο για να φύγει η βρώμα από πάνω μας)
βγάζαμε τα έξοδα τουλάχιστον 15 ημερών.

Δεν Θα μπορούσα, ούτε και δούλεψα ποτέ σε γραφείο, ούτε και σε χώρο εστίασης.

Έτσι πιστεύω πως όλα εξαρτώνται από το ίδιο το άτομο (στόχοι-δυνατότητες) και τις εκάστοτε εργασιακές συνθήκες

Φιλικά
Θανάσης Π.