Ubuntu-gr Forum

@malos:
Μία συνάρτηση είναι ουσιαστικά ένα μικρό αυτόνομο κομμάτι κώδικα.
Οι παράμετροι είναι ο τρόπος που έχει για να επικοινωνήσει με το περιβάλλον - να δεχτεί είσοδο από αυτό.
Ουσιαστικά, όταν γράφεις τη συνάρτησή (π.χ. F) σου ορίζοντας τις παραμέτρους ορίζεις "θέσεις" για να μπορούν να περαστούν μετά δεδομένα προς τη συνάρτηση.
Όταν μετά κάποιος καλέσει τη συνάρτηση F τότε δεσμεύεται χώρος στη μνήμη για τις μεταβλητές και τις παραμέτρους της F (νέος χώρος για κάθε κλήση που απελευθερώνεται μετά το τέλος της εκτέλεσης της συνάρτησης)
π.χ. αν η F υπολογίζει το άθροισμα 2 αριθμών τότε θα πρέπει να μπορούμε να της δώσουμε ως είσοδο 2 αριθμούς:

Κώδικας: Επιλογή όλων

#!/usr/bin/env python3

def f(a,b):
c = a + b
print("Το άθροισμα είναι:", c)

f(12, 4)

Εκτός όμως από το να δίνουμε είσοδο σε μία συνάρτηση θέλουμε τις περισσότερες φορές να παίρνουμε και κάποιο αποτέλεσμα π.χ. στην προηγούμενη περίπτωση το άθροισμα. Για αυτό το λόγο χρησιμοποιούμε την εντολή return που επιστρέφει ένα αποτέλεσμα από τη συνάρτηση. Π.χ. :

Κώδικας: Επιλογή όλων

#!/usr/bin/env python3

def f(a,b):
c = a + b
#print("Το άθροισμα είναι:", c)
return c

print (f(12, 4))

Άρα ως παραμέτρους στην Python μπορείς να ορίσεις οποιοδήποτε τύπο αντικειμένου θέλεις, αλλά την πραγματική παράμετρο (π.χ. αριθμητική τιμή) την καθορίζεις όταν καλείς τη συνάρτηση και όχι όταν την ορίζεις.