Δημοσιεύτηκε: 25 Νοέμ 2011, 18:24
Συγνώμη επειδή λόγω ελλειψης χρόνου δεν προλαβαίνω να διαβάσω όλο το νήμα. Θα ήθελα να προσθέσω όμως ενα στοιχείο το οποίο μάλλον αγνοήθηκε.
Η συμβατική σκέψη του Έλληνα μικρομεσαίου εργοδότη είναι ότι το πόσα σου βγάζει ένας υπάλληλος εξαρτάται από τον υπάλληλο επομένως αυτός είναι ο κυρίως υπεύθυνος για τον ψωρομισθό που παίρνει.
Στην ουσία υπάρχει μία αλλη διάσταση στο θέμα της εργοδοσίας στην σύγχρονη νεοφιλελεύθερη οικονομία. Ο εργοδότης/εταιρεία στην ουσία πολλαπλασιάζει την αξία της εργασίας του εργαζόμενου σε βαθμό που αυτός καθορίζει τον μισθό του. Αυτό γίνεται με 2 τρόπους:
1. Οικονομία κλίμακας. Δεν έχει καμία σχέση ο βαθμός απόδοσης της ράφτρας της βιοτεχνίας της γειτονιάς και της ραφτρας του H&M η του ZARA. Η ποσότητα και ο ορθολογικός σχεδιασμός αυξάνει το βαθμο απόδοσης και ρίχνει το κόστος παραγωγής δραματικά.
2. Μανατζάρισμα, πλασάρισμα, χρηματιστηριακός τζόγος. Η μεγάλη επιχείρηση πολλαπλασιάζει την αξία του προιόντος της εκμεταλλευόμενη την θέση ισχύος της, τις διασυνδέσεις της, τα καρτέλ, την διαφήμιση, αποροφώντας επενδυτικά κεφάλαια κτλ. . Ένα παράδειγμα για να το κάνουμε λιανά: τα ράφια των σουπερμάρκετ είναι ενοικιαζόμενα. Αν εγώ παράγω κρουασάν για μια εταιρεία που είναι υπερβολικά μικρή για να πληρώσει το νταβατζιλίκι του καρτέλ ενώ εσύ δουλευεις για μια εταιρεία που είναι στο κόλπο, οι ίδιες ώρες που θα δουλέψουμε, με το ίδιο πάθος και μεράκι, στην περίπτωσή σου θα έχουν πολλαπλάσια αξία.
Με καθαρά οικονομικά κριτήρια οι περισσότερες ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν έχουνε λόγο ύπαρξης. Τζάμπα ταλαιπωρούνται και οι εργοδοτες ταλαιπωρούν και τους εργαζόμενους. Αν είσαι εργοδότης, πιστεύεις στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο και δεν μπορείς να βγάλεις από τον εργαζόμενό σου αρκετά για να του δώσεις πάνω από 600 € το μήνα ή κλείστο ή γίνε αριστερός, να έχεις μιά δικαιολογία τουλάχιστον.
Το ΕΛΛΑΚ κολλάει σε όλα αυτά διότι η λογική του μπορεί να συμβάλλει στην δημιουργία οικονομικών δομών όπου η οικονομία κλίμακας δρα υπέρ του μικρού αντί του μεγάλου.
Η συμβατική σκέψη του Έλληνα μικρομεσαίου εργοδότη είναι ότι το πόσα σου βγάζει ένας υπάλληλος εξαρτάται από τον υπάλληλο επομένως αυτός είναι ο κυρίως υπεύθυνος για τον ψωρομισθό που παίρνει.
Στην ουσία υπάρχει μία αλλη διάσταση στο θέμα της εργοδοσίας στην σύγχρονη νεοφιλελεύθερη οικονομία. Ο εργοδότης/εταιρεία στην ουσία πολλαπλασιάζει την αξία της εργασίας του εργαζόμενου σε βαθμό που αυτός καθορίζει τον μισθό του. Αυτό γίνεται με 2 τρόπους:
1. Οικονομία κλίμακας. Δεν έχει καμία σχέση ο βαθμός απόδοσης της ράφτρας της βιοτεχνίας της γειτονιάς και της ραφτρας του H&M η του ZARA. Η ποσότητα και ο ορθολογικός σχεδιασμός αυξάνει το βαθμο απόδοσης και ρίχνει το κόστος παραγωγής δραματικά.
2. Μανατζάρισμα, πλασάρισμα, χρηματιστηριακός τζόγος. Η μεγάλη επιχείρηση πολλαπλασιάζει την αξία του προιόντος της εκμεταλλευόμενη την θέση ισχύος της, τις διασυνδέσεις της, τα καρτέλ, την διαφήμιση, αποροφώντας επενδυτικά κεφάλαια κτλ. . Ένα παράδειγμα για να το κάνουμε λιανά: τα ράφια των σουπερμάρκετ είναι ενοικιαζόμενα. Αν εγώ παράγω κρουασάν για μια εταιρεία που είναι υπερβολικά μικρή για να πληρώσει το νταβατζιλίκι του καρτέλ ενώ εσύ δουλευεις για μια εταιρεία που είναι στο κόλπο, οι ίδιες ώρες που θα δουλέψουμε, με το ίδιο πάθος και μεράκι, στην περίπτωσή σου θα έχουν πολλαπλάσια αξία.
Με καθαρά οικονομικά κριτήρια οι περισσότερες ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν έχουνε λόγο ύπαρξης. Τζάμπα ταλαιπωρούνται και οι εργοδοτες ταλαιπωρούν και τους εργαζόμενους. Αν είσαι εργοδότης, πιστεύεις στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο και δεν μπορείς να βγάλεις από τον εργαζόμενό σου αρκετά για να του δώσεις πάνω από 600 € το μήνα ή κλείστο ή γίνε αριστερός, να έχεις μιά δικαιολογία τουλάχιστον.
Το ΕΛΛΑΚ κολλάει σε όλα αυτά διότι η λογική του μπορεί να συμβάλλει στην δημιουργία οικονομικών δομών όπου η οικονομία κλίμακας δρα υπέρ του μικρού αντί του μεγάλου.