Δημοσιεύτηκε: 22 Νοέμ 2022, 23:43
CANDLEMASS - SWEET EVIL SUN (2022).
Φεύγοντας το 2022 έρχεται το 13ο album των doom gods (άντε και με λίγο epic στοιχείο) Candlemass και .... ουδέν νεώτερον.....
Όσοι το εκλάβατε ως αρνητικό σχόλιο, μάλλον βιαστήκατε.
Κατ' αρχάς ο αξιαγάπητος κύριος Leif Edling έχει ως γνωστόν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, διότι καταφέρνει εδώ και δεκαετίες με συνθέσεις που αποτελούν παραλλαγή του ίδιου ακριβώς πράγματος, να μην γίνεται βαρετός και να κρατάει την μπάντα (ή τις μπάντες, μην ξεχνάμε ότι είναι ο συνθέτης όλων των καλών κομματιών των Avatarium) σε υψηλότατο επίπεδο.
Ομολογώ ότι είμαι αρκετά θύμα με τους Candlemass και προφανώς δεν έχω καμία διάθεση να τους ακούσω να ψάχνονται για κάτι καινούριο, μου αρκεί να παίζουν αυτό που μας έμαθαν και ξέρουν να παίζουν καλά (μάλλον καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον) : Doom, doom, doom με ολίγο μελοδραματισμό από epic.
Και το κάνουν πάντα, όπως και σε αυτό το album.
Μια μικρή διαφοροποίηση (έχω την αίσθηση, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος) είναι ότι η κιθάρα είναι λίγο πιο downtuned απ' ότι συνήθως, γεγονός που πάντα αναδεινύει τα αργά, βαριά και ατμοσφαιρικά riffs.
Για τις συνθέσεις τα είπαμε, ούτως ή άλλως ποτέ δεν έχουν παρουσιάσει κάτι λιγότερο από πολύ καλό και αυτό παραμένει.
Μια δεύτερη ομολογία μου είναι ότι αν και πάντα ήμουν περισσότερο fan του Lowe στα φωνητικά απ' ότι του Langquist, σε αυτό το album είναι εξαιρετικός, ίσως στο επίπεδο που ήταν στο (μυθικό) Epicus Doomicus Metallicus.
Καλοδεχούμενη η guest παρουσία της Jennie-Ann Smith των Avatarium σε ένα ντουέτο με τον Langquist στο τραγούδι When Death Sighs. Είναι όμως φάουλ ότι τον συνοδεύει αποκλειστικά ντουέτο στο ρεφραίν και δεν τις έχουν δώσει μερικές solo φράσεις, όταν έχεις διαθέσιμη τέτοια φωνάρα, φροντίζεις να την εκμεταλλευτείς και αναδείξεις στο έπακρο. Όσοι ενδιαφέρονται ας ακούσουν το album The Girl With The Raven Mask των Avatarium (ενδείκνυται και για όσους ακούν απλά rock-hard rock, δεν απαυθύνεται αποκλειστικά σε σκληροπυρηνικούς metal fans).
Κλείνοντας να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχω αναπτύξει μία διαστροφή, να διαβάζω επισταμένως κριτικές των albums των Candlemass, όπου (τα ίδια συνήθως) τυπάκια με ύφος χιλίων καρδιναλίων λένε διάφορα περί έλλειψης νεωτερισμού κλπ, αποφεύγοντας εν τέλει να πουν αν αυτό που άκουσαν ήταν καλό ή όχι. Πρόκεται για εμπάθεια ή κόμπλεξ τουλάχιατον, όχι λόγω έλλειψης σεβασμού στο μέγεθος του ονόματος (η πατάτα είναι πάντα πατάτα), απλά διότι οι Candlemass γενικότερα και ο κύριος Edling ειδικότερα, χωρίς πολύ ψάξιμο και προσπάθεια είναι απλά σε θέση να κυκλοφορούν πάντα ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς, ενίοτε και το καλύτερο. Όσοι λοιπόν θέλετε νεωτερισμούς και πειραματισμούς ακούστε progressive (μπλιαααχχχχχ....) και αφήστε την κριτική σε subgenres του metal όπως το doom που βασίζονται σε απλές και κλασσικές φόρμες, με το βάρος να πέφτει στην ατμόσφαιρα.
Εξυπακούεται ότι συστήνεται, ούτως ή άλλως μιλάμε για τα θεμελιώδη του metal.
Φεύγοντας το 2022 έρχεται το 13ο album των doom gods (άντε και με λίγο epic στοιχείο) Candlemass και .... ουδέν νεώτερον.....
Όσοι το εκλάβατε ως αρνητικό σχόλιο, μάλλον βιαστήκατε.
Κατ' αρχάς ο αξιαγάπητος κύριος Leif Edling έχει ως γνωστόν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, διότι καταφέρνει εδώ και δεκαετίες με συνθέσεις που αποτελούν παραλλαγή του ίδιου ακριβώς πράγματος, να μην γίνεται βαρετός και να κρατάει την μπάντα (ή τις μπάντες, μην ξεχνάμε ότι είναι ο συνθέτης όλων των καλών κομματιών των Avatarium) σε υψηλότατο επίπεδο.
Ομολογώ ότι είμαι αρκετά θύμα με τους Candlemass και προφανώς δεν έχω καμία διάθεση να τους ακούσω να ψάχνονται για κάτι καινούριο, μου αρκεί να παίζουν αυτό που μας έμαθαν και ξέρουν να παίζουν καλά (μάλλον καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον) : Doom, doom, doom με ολίγο μελοδραματισμό από epic.
Και το κάνουν πάντα, όπως και σε αυτό το album.
Μια μικρή διαφοροποίηση (έχω την αίσθηση, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος) είναι ότι η κιθάρα είναι λίγο πιο downtuned απ' ότι συνήθως, γεγονός που πάντα αναδεινύει τα αργά, βαριά και ατμοσφαιρικά riffs.
Για τις συνθέσεις τα είπαμε, ούτως ή άλλως ποτέ δεν έχουν παρουσιάσει κάτι λιγότερο από πολύ καλό και αυτό παραμένει.
Μια δεύτερη ομολογία μου είναι ότι αν και πάντα ήμουν περισσότερο fan του Lowe στα φωνητικά απ' ότι του Langquist, σε αυτό το album είναι εξαιρετικός, ίσως στο επίπεδο που ήταν στο (μυθικό) Epicus Doomicus Metallicus.
Καλοδεχούμενη η guest παρουσία της Jennie-Ann Smith των Avatarium σε ένα ντουέτο με τον Langquist στο τραγούδι When Death Sighs. Είναι όμως φάουλ ότι τον συνοδεύει αποκλειστικά ντουέτο στο ρεφραίν και δεν τις έχουν δώσει μερικές solo φράσεις, όταν έχεις διαθέσιμη τέτοια φωνάρα, φροντίζεις να την εκμεταλλευτείς και αναδείξεις στο έπακρο. Όσοι ενδιαφέρονται ας ακούσουν το album The Girl With The Raven Mask των Avatarium (ενδείκνυται και για όσους ακούν απλά rock-hard rock, δεν απαυθύνεται αποκλειστικά σε σκληροπυρηνικούς metal fans).
Κλείνοντας να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχω αναπτύξει μία διαστροφή, να διαβάζω επισταμένως κριτικές των albums των Candlemass, όπου (τα ίδια συνήθως) τυπάκια με ύφος χιλίων καρδιναλίων λένε διάφορα περί έλλειψης νεωτερισμού κλπ, αποφεύγοντας εν τέλει να πουν αν αυτό που άκουσαν ήταν καλό ή όχι. Πρόκεται για εμπάθεια ή κόμπλεξ τουλάχιατον, όχι λόγω έλλειψης σεβασμού στο μέγεθος του ονόματος (η πατάτα είναι πάντα πατάτα), απλά διότι οι Candlemass γενικότερα και ο κύριος Edling ειδικότερα, χωρίς πολύ ψάξιμο και προσπάθεια είναι απλά σε θέση να κυκλοφορούν πάντα ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς, ενίοτε και το καλύτερο. Όσοι λοιπόν θέλετε νεωτερισμούς και πειραματισμούς ακούστε progressive (μπλιαααχχχχχ....) και αφήστε την κριτική σε subgenres του metal όπως το doom που βασίζονται σε απλές και κλασσικές φόρμες, με το βάρος να πέφτει στην ατμόσφαιρα.
Εξυπακούεται ότι συστήνεται, ούτως ή άλλως μιλάμε για τα θεμελιώδη του metal.