Δημοσιεύτηκε: 18 Δεκ 2022, 16:26
PARADISE LOST - OBSIDIAN (2020) (για τον συναγωνιστή Maras)
Ομολογώ ότι ο Maras μου έβαλε ολίγον τι δύσκολα, μιας και εάν πρέπει να αναφερθώ σε δουλειά των Paradise Lost που να είναι πραγματικά του γούστου μου, θα πρέπει να πάω κάμποσες δεκαετίες πίσω.
Υποθέτω όμως ότι κάτι τέτοιο δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, οπότε ας καταπιαστούμε με το τελευταίο LP τους, το Obsidian του 2020.
Οι Paradise Lost έχουν ορισμένα μυστήρια χαρακτηριστικά.
Το πρώτο και αρκετά μυστήριο είναι ότι ενώ η βασική τους σύνθεση είναι η ίδια από το 1988, Edmondson, Macintosh, Aedy, Holmes, έχουν ένα θέμα με τους drummers, αφού κανένας δεν καταφέρνει να στεριώσει για καιρό, αν δεν με απατάει η μνήμη μου έχουν υπάρξει επτά διαφορετικοί. Στο Obsidian παίζει ο κύριος Vayrynen, ο οποίος κάνει όντως καλή δουλειά.
Το δεύτερο είναι ότι αν ήταν διανομή Linux, θα έφερναν προς το Debian, το επόμενο album θα είναι έτοιμο .... όταν είναι έτοιμο. Έτσι σε 34 χρόνια παρουσίας έχουν κυκλοφορήσει 16 LPs, οπότε δεν λες ότι σκοτώνονται κιόλας.
Το τρίτο είναι το τι ακριβώς παίζουν. Αν αρχίσεις να διαβάζεις αναφορές σε αυτούς, θα βρεις ότι παίζουν ή έχουν παίξει doom, death, goth, rock, synth goth και διάφορα άλλα. Η αλήθεια είναι ότι τα έχουν παίξει όλα αυτά, είτε αλλάζοντας το ύφος τους ανά περιόδους, είτε αναμειγνύοντας μουσικά είδη ακόμα και μέσα στο ίδιο album. Όπως πιθανώς έχει γίνει αντιληπτό από τις προηγούμενες παρουσιάσεις μου, δεν είμαι ιδαιίτερα fan αυτών των εναλλαγών, αν και προφανώς κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υποδείξει στον οποιονδήποτε καλλιτέχνη που θα στρέψει τις ανησυχίες του.
Δεν μπορώ όμως να μην παρατηρήσω ότι τα albums τους για μία ολόκληρη δεκαετία, από το 1995 μέχρι το 2005, ανήκουν σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος μουσικής, εντελώς άσχετο με metal και τα διάφορα sub-genres που έχει παρουσιάσει, και για να είμαι ειλικρινής σε ένα είδος (synth-goth, ambient-rock ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) το οποίο δεν μπορώ να αξιολογήσω με αντικειμενικότητα, διότι μου είναι εντελώς αδιάφορο, είναι σαν να πρέπει να κάνω αναφορά στον Οικονομόπουλο, μπορεί να είναι εξαιρετικός στο είδος του, απλά αυτό το είδος με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Το Obsidian έρχεται μετά το πολύ καλό (και αρκετά πιο βαρύ) Medusa του 2017 και εδώ τα πράγματα, ειδικά για Paradise Lost, είναι σχετικά ξεκάθαρα, πρόκειται σαφώς για gothic metal, με εξαίρεση ίσως τα tracks Fall From Grace που είναι μία μίξη doom-gothic κλίνοντας περισσότερο προς το gothic και το Ravenghast στο οποίο εμφανίζεται η ίδια μίξη, κλίνοντας όμως περισσότερο προς το doom,
Θα έλεγα ότι τα παραπάνω δύο μαζί με το αρκετά βαρύ Defiler είναι και τα καλύτερα κομμάτια του album, αν και εδώ θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν η αναπόφευκτη υποκειμενικότητά μου, αφού πρόκειται προαφανώς για υλοποιήσεις που προσεγγίζουν περισσότερο τα δικά μου γούστα.
Από εκεί και πέρα το άλμπουμ αποτελείται από μία σειρά μελωδικών και επαρκώς δραματικών goth συνθέσεων, με ενδιάμεσα ξεσπάσματα βαρύτερων riffs, οι οποίες σαφώς και υπηρετούν το σκοπούμενο gothic ύφος του άλμπουμ και μηδεμίας εξαιρουμένης βρίσκονται όλες από ένα επίπεδο και πάνω, καθιστώντας το όλο άλμπουμ μία ιδιαίτερα προσεγμένη δουλειά και σαφώς αξιόλογη προσπάθεια.
Σε κάποια κομμάτια κάποιες φορές μου έρχονταν στο μυαλό οι Sisters of Mercy, ΟΚ, προφανώς στο πιο βαρύ, το οποίο δεν το γράφω σαν κάτι αρνητικό, πιο πολύ θα έλεγα για περιγράψω το ύφος των συνθέσεων.
Μια άλλη παρατήρηση, έχει να κάνει με μία αίσθηση που μου δόθηκε ειδικά στο Obsidian και δεν ξέρω αν υφίσταται μόνον εδώ ή απλά δεν έτυχε να το προσέξω στο παρελθόν, σε άλλες τους δουλειές. Δεν μπορώ να το περιγράψω και αποδώσω με ακρίβεια, αλλά υπάρχει ένα συγκεκριμένο ηχόχρωμα στις κιθάρες το οποίο βρίσκει κανείς μόνον σε βρεττανικές μπάντες (δεν αναφέρομαι σε metal μπάντες), που έχουν παίξει ροκ, indie ή ακόμα και από την σκηνή του Manchester, και εμφανίζεται από την δεκαετία του 80 έως σήμερα, ανεξαρτήτως του ακριβούς είδους μουσικής. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα, ώστε να γίνω πιο σαφής, φαντάζομαι ότι όσοι έχουν ακούσει τέτοιου είδους μουσική, πάνω-κάτω αντιλαμβάνονται τι εννοώ. Αυτό ακριβώς το ηχόχρωμα έκανε την εμφάνισή του στα πιο χαμηλά περάσματα των συνθέσεων του Obsidian και θα έλεγα ότι είναι κάτι αρκετό σπάνιο για metal μπάντες, ακόμα και βρεττανικές.
Από την παραπάνω περιγραφή, δεν θα πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να συμπεράνει ότι το Obsidian είναι ένα easy-listening album, αντιθέτως απαιτεί πραγματικά την προσοχή του ακροατή, προκειμένου να γίνει αντιληπτή η πραγματικά καλή δουλειά που έχει γίνει στην σύνθεση, αλλά και στην επαρκώς μελοδραματική έκφραση τόσο στα φωνητικά, όσο και στα λοιπά όργανα.
Από την άλλη όμως, λόγω της μελωδικότητας και του goth μελοδραματισμού, δεν παύει να είναι αρκετά πιο "εύκολο" ή ¨εύπεπτο" από άλλου είδους metal υλοποιήσεις, και έτσι ίσως δίνει μία αναλογική απάντηση στο ερώτημα που ανέφερα σε άλλη παρουσίαση, κοινώς τι βάζεις σε κάποιον που θέλεις να φέρεις σε ένα είδος μουσικής. Εκεί είχε να κάνει ειδικά με το death metal, εδώ αναφέρομαι γενικά στο metal. Ναι, είναι προφανές ότι σε κάποιον που δεν ακούει metal, υπάρχουν ιδιαίτερα αυξημένες πιθανότητες να αρέσει το Obsidian και να αρχίσει σιγά-σιγά να εξοικειώνεται με βαρύτερες φόρμες του ροκ. Αυτό για το οποίο δεν είμαι σίγουρος είναι εάν μετά είναι εύκολο να ξεκολλήσει κάποιος από το gothic και να περάσει και σε κάτι άλλο, διότι προφανώς είναι και ιδιαίτερο και εθιστικό.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την παραγωγή του άλμπουμ, ο ήχος του είναι εξαιρετικός, όπως θα έπρεπε να είναι κάτι που βγήκε το 2020, κάτι που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο. Είναι προφανές ότι έχει πέσει αρκετή δουλειά και αρκετό χρήμα και μπράβο τους.
Συμπερασματικά το Obsidian είναι ένα καλό άλμπουμ, το οποίο όντως αξίζει να αγοράσει κανείς, υπό την προϋπόθεση ότι ξέρει τι ακριβώς ψάχνει. Αν πάει συνειδητά για κάτι goth, είναι βέβαιο ότι, τουλάχιστον, θα ικανοποιηθεί. Αν όμως ξεκινήσει έχοντας στο μυαλό του μία πιο "doomish" εικόνα των Paradise Lost του παρελθόντος, δεν ξέρω αν θα απογοητευτεί, αλλά σίγουρα δεν θα την βρει εδώ.
Ομολογώ ότι ο Maras μου έβαλε ολίγον τι δύσκολα, μιας και εάν πρέπει να αναφερθώ σε δουλειά των Paradise Lost που να είναι πραγματικά του γούστου μου, θα πρέπει να πάω κάμποσες δεκαετίες πίσω.
Υποθέτω όμως ότι κάτι τέτοιο δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, οπότε ας καταπιαστούμε με το τελευταίο LP τους, το Obsidian του 2020.
Οι Paradise Lost έχουν ορισμένα μυστήρια χαρακτηριστικά.
Το πρώτο και αρκετά μυστήριο είναι ότι ενώ η βασική τους σύνθεση είναι η ίδια από το 1988, Edmondson, Macintosh, Aedy, Holmes, έχουν ένα θέμα με τους drummers, αφού κανένας δεν καταφέρνει να στεριώσει για καιρό, αν δεν με απατάει η μνήμη μου έχουν υπάρξει επτά διαφορετικοί. Στο Obsidian παίζει ο κύριος Vayrynen, ο οποίος κάνει όντως καλή δουλειά.
Το δεύτερο είναι ότι αν ήταν διανομή Linux, θα έφερναν προς το Debian, το επόμενο album θα είναι έτοιμο .... όταν είναι έτοιμο. Έτσι σε 34 χρόνια παρουσίας έχουν κυκλοφορήσει 16 LPs, οπότε δεν λες ότι σκοτώνονται κιόλας.
Το τρίτο είναι το τι ακριβώς παίζουν. Αν αρχίσεις να διαβάζεις αναφορές σε αυτούς, θα βρεις ότι παίζουν ή έχουν παίξει doom, death, goth, rock, synth goth και διάφορα άλλα. Η αλήθεια είναι ότι τα έχουν παίξει όλα αυτά, είτε αλλάζοντας το ύφος τους ανά περιόδους, είτε αναμειγνύοντας μουσικά είδη ακόμα και μέσα στο ίδιο album. Όπως πιθανώς έχει γίνει αντιληπτό από τις προηγούμενες παρουσιάσεις μου, δεν είμαι ιδαιίτερα fan αυτών των εναλλαγών, αν και προφανώς κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υποδείξει στον οποιονδήποτε καλλιτέχνη που θα στρέψει τις ανησυχίες του.
Δεν μπορώ όμως να μην παρατηρήσω ότι τα albums τους για μία ολόκληρη δεκαετία, από το 1995 μέχρι το 2005, ανήκουν σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος μουσικής, εντελώς άσχετο με metal και τα διάφορα sub-genres που έχει παρουσιάσει, και για να είμαι ειλικρινής σε ένα είδος (synth-goth, ambient-rock ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) το οποίο δεν μπορώ να αξιολογήσω με αντικειμενικότητα, διότι μου είναι εντελώς αδιάφορο, είναι σαν να πρέπει να κάνω αναφορά στον Οικονομόπουλο, μπορεί να είναι εξαιρετικός στο είδος του, απλά αυτό το είδος με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Το Obsidian έρχεται μετά το πολύ καλό (και αρκετά πιο βαρύ) Medusa του 2017 και εδώ τα πράγματα, ειδικά για Paradise Lost, είναι σχετικά ξεκάθαρα, πρόκειται σαφώς για gothic metal, με εξαίρεση ίσως τα tracks Fall From Grace που είναι μία μίξη doom-gothic κλίνοντας περισσότερο προς το gothic και το Ravenghast στο οποίο εμφανίζεται η ίδια μίξη, κλίνοντας όμως περισσότερο προς το doom,
Θα έλεγα ότι τα παραπάνω δύο μαζί με το αρκετά βαρύ Defiler είναι και τα καλύτερα κομμάτια του album, αν και εδώ θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν η αναπόφευκτη υποκειμενικότητά μου, αφού πρόκειται προαφανώς για υλοποιήσεις που προσεγγίζουν περισσότερο τα δικά μου γούστα.
Από εκεί και πέρα το άλμπουμ αποτελείται από μία σειρά μελωδικών και επαρκώς δραματικών goth συνθέσεων, με ενδιάμεσα ξεσπάσματα βαρύτερων riffs, οι οποίες σαφώς και υπηρετούν το σκοπούμενο gothic ύφος του άλμπουμ και μηδεμίας εξαιρουμένης βρίσκονται όλες από ένα επίπεδο και πάνω, καθιστώντας το όλο άλμπουμ μία ιδιαίτερα προσεγμένη δουλειά και σαφώς αξιόλογη προσπάθεια.
Σε κάποια κομμάτια κάποιες φορές μου έρχονταν στο μυαλό οι Sisters of Mercy, ΟΚ, προφανώς στο πιο βαρύ, το οποίο δεν το γράφω σαν κάτι αρνητικό, πιο πολύ θα έλεγα για περιγράψω το ύφος των συνθέσεων.
Μια άλλη παρατήρηση, έχει να κάνει με μία αίσθηση που μου δόθηκε ειδικά στο Obsidian και δεν ξέρω αν υφίσταται μόνον εδώ ή απλά δεν έτυχε να το προσέξω στο παρελθόν, σε άλλες τους δουλειές. Δεν μπορώ να το περιγράψω και αποδώσω με ακρίβεια, αλλά υπάρχει ένα συγκεκριμένο ηχόχρωμα στις κιθάρες το οποίο βρίσκει κανείς μόνον σε βρεττανικές μπάντες (δεν αναφέρομαι σε metal μπάντες), που έχουν παίξει ροκ, indie ή ακόμα και από την σκηνή του Manchester, και εμφανίζεται από την δεκαετία του 80 έως σήμερα, ανεξαρτήτως του ακριβούς είδους μουσικής. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα, ώστε να γίνω πιο σαφής, φαντάζομαι ότι όσοι έχουν ακούσει τέτοιου είδους μουσική, πάνω-κάτω αντιλαμβάνονται τι εννοώ. Αυτό ακριβώς το ηχόχρωμα έκανε την εμφάνισή του στα πιο χαμηλά περάσματα των συνθέσεων του Obsidian και θα έλεγα ότι είναι κάτι αρκετό σπάνιο για metal μπάντες, ακόμα και βρεττανικές.
Από την παραπάνω περιγραφή, δεν θα πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να συμπεράνει ότι το Obsidian είναι ένα easy-listening album, αντιθέτως απαιτεί πραγματικά την προσοχή του ακροατή, προκειμένου να γίνει αντιληπτή η πραγματικά καλή δουλειά που έχει γίνει στην σύνθεση, αλλά και στην επαρκώς μελοδραματική έκφραση τόσο στα φωνητικά, όσο και στα λοιπά όργανα.
Από την άλλη όμως, λόγω της μελωδικότητας και του goth μελοδραματισμού, δεν παύει να είναι αρκετά πιο "εύκολο" ή ¨εύπεπτο" από άλλου είδους metal υλοποιήσεις, και έτσι ίσως δίνει μία αναλογική απάντηση στο ερώτημα που ανέφερα σε άλλη παρουσίαση, κοινώς τι βάζεις σε κάποιον που θέλεις να φέρεις σε ένα είδος μουσικής. Εκεί είχε να κάνει ειδικά με το death metal, εδώ αναφέρομαι γενικά στο metal. Ναι, είναι προφανές ότι σε κάποιον που δεν ακούει metal, υπάρχουν ιδιαίτερα αυξημένες πιθανότητες να αρέσει το Obsidian και να αρχίσει σιγά-σιγά να εξοικειώνεται με βαρύτερες φόρμες του ροκ. Αυτό για το οποίο δεν είμαι σίγουρος είναι εάν μετά είναι εύκολο να ξεκολλήσει κάποιος από το gothic και να περάσει και σε κάτι άλλο, διότι προφανώς είναι και ιδιαίτερο και εθιστικό.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την παραγωγή του άλμπουμ, ο ήχος του είναι εξαιρετικός, όπως θα έπρεπε να είναι κάτι που βγήκε το 2020, κάτι που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο. Είναι προφανές ότι έχει πέσει αρκετή δουλειά και αρκετό χρήμα και μπράβο τους.
Συμπερασματικά το Obsidian είναι ένα καλό άλμπουμ, το οποίο όντως αξίζει να αγοράσει κανείς, υπό την προϋπόθεση ότι ξέρει τι ακριβώς ψάχνει. Αν πάει συνειδητά για κάτι goth, είναι βέβαιο ότι, τουλάχιστον, θα ικανοποιηθεί. Αν όμως ξεκινήσει έχοντας στο μυαλό του μία πιο "doomish" εικόνα των Paradise Lost του παρελθόντος, δεν ξέρω αν θα απογοητευτεί, αλλά σίγουρα δεν θα την βρει εδώ.