Δημοσιεύτηκε: 02 Ιούλ 2023, 22:01
Ozzy Osbourne - Patient Number 9 (2022)
Ας το ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα. Την φράση "ρούφα τ' αυγό σου μπούλη" φαντάζομαι την ξέρετε.
Λοιπόν αυτό το άλμπουμ είναι η μουσική της υλοποίηση και εξηγούμαι :
Μετά το επιεικώς απαράδεκτο άλμπουμ Ordinary Man του 2020 πολλοί, συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος, είπαν ότι είναι καιρός για τον Ozzy να αποσυρθεί σε ένα πολυτελές γηροκομείο αναπολώντας τις δάφνες του παρελθόντος.
Αμ, δε ! !!
Επανέρχεται με ένα τόσο καταπληκτικό άλμπουμ το 2022 που μας κάνει όλους τους "καλοπροαίρετους" να το βουλώσουμε, λέγοντας κατάμουτρα "ρούφα τ' αυγό σου τώρα, που θα τολμήσεις να μου κάνεις κριτική" !
Πραγματικά δεν έχω αρκετά λόγια να περιγράψω αυτό το άλμπουμ, με κίνδυνο να ακουστώ ιερόσυλος, θα έλεγα ότι είναι το καλύτερο που ο ίδιος έχει κυκλοφορήσει ποτέ !
Και αυτό το γράφω έχοντας συνείδηση ότι το Blizzard of Ozz και το Diary of a Madman θεωρούνται masterpieces στην ιστορία του metal και επιπλέον δεν παραγνωρίζω ότι σε αυτά τα albums έπαιζε κιθάρα ο κατά την άποψή μου (και πολλών ακόμα) κορυφαίος κιθαρίστας όλων εποχών Randy Rhoads.
Και όμως, ακόμα και σε αυτά τα άλμπουμς υπήρχαν κάποια peaks (τα masterpieces που λέγαμε) και κάποια κομμάτια "καλούτσικα".
Αυτό στο Patient Number 9 απλά δεν συμβαίνει, τα κομμάτια είναι ένα κι ένα ! !
Ο Ozzy έχει γράψει ιστορία με την ικανότητά του να ανακαλύπτει και αναδεικνύει κιθαρίστες και βέβαια δεν αποτελεί καμία έπληξη ότι εδώ είτε συμμετέχουν σαν guests κάποιοι εξ αυτών (πχ Zack Wylde) είτε κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία όπως ο Tony Iommi, o Eric Clapton και ο προσφάτως μακαρίτης Jeff Beck.
Ειδικά για τον τελευταίο δεν θα αντέξω, θα πω αυτό που πιστεύω ενδόμυχα και δημόσια, όσες φορές τον έχω ακούσει να παίζει metal είτε σαν guest σε lives είτε συμμετέχοντας σε άλμπουμς όπως εδώ, αναλογίζομαι πόσο τεράστια σπατάλη ταλέντου ήταν η καριέρα του, αναλωνόμενος κυρίως σε αδιάφορες παραγωγές. Είναι πραγματικά ένας απίστευτος κιθαρίστας που έπαιξε μέτρια μουσική (καλά υπάρχουν και χειρότερα, βλέπε Van Halen, ακόμα καλύτερος και ακόμα χειρότερη μουσική).
Για να επανέλθω ο Ozzy έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό του στις συνθέσεις, η φωνή του (άντε και με λίγη επεξεργασία στο studio) κρατάει μια χαρά, η μπάντα είναι ένας και ένας, ενώ όλοι οι καλεσμένοι κύριοι αποδεικνύουν γιατί έκαναν το όνομα που έκαναν στην κιθάρα.
Αν πρέπει να σταθώ σε κάποια κομμάτια, μετά μεγάλης δυσκολίας θα ξεχωρίσω κάποια και αυτά θα είναι το Patient Number 9 με τον Jeff Beck, το Parasite με τον Zack Wylde σε μεγάλα κέφια, το πιθανώς καλύτερο όλων No Escape From Now με τον Tony Iommi (αλήθεια ποιος είχε την ηλίθια ιδέα να βάλει σε κάποια μέρη distortion στην φωνή του Ozzy λες και είναι μαυρούκος που τραγουδάει RnB) και βεβαίως το One Of Those Days στο οποίο ο Eric Clapton παρότι δεν είναι το είδος του απλά δίνει ρέστα.
Δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στον παππού Ozzy και πραγματικά να 'ρουφήξω τ' αυγό μου" ακούγοντας για πολλοστή φορά το Patient Number 9 από την αρχή έως το τέλος.
Αν δεν το έχετε ακούσει απλά σπεύσατε, άλλα κόλπα !
Ας το ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα. Την φράση "ρούφα τ' αυγό σου μπούλη" φαντάζομαι την ξέρετε.
Λοιπόν αυτό το άλμπουμ είναι η μουσική της υλοποίηση και εξηγούμαι :
Μετά το επιεικώς απαράδεκτο άλμπουμ Ordinary Man του 2020 πολλοί, συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος, είπαν ότι είναι καιρός για τον Ozzy να αποσυρθεί σε ένα πολυτελές γηροκομείο αναπολώντας τις δάφνες του παρελθόντος.
Αμ, δε ! !!
Επανέρχεται με ένα τόσο καταπληκτικό άλμπουμ το 2022 που μας κάνει όλους τους "καλοπροαίρετους" να το βουλώσουμε, λέγοντας κατάμουτρα "ρούφα τ' αυγό σου τώρα, που θα τολμήσεις να μου κάνεις κριτική" !
Πραγματικά δεν έχω αρκετά λόγια να περιγράψω αυτό το άλμπουμ, με κίνδυνο να ακουστώ ιερόσυλος, θα έλεγα ότι είναι το καλύτερο που ο ίδιος έχει κυκλοφορήσει ποτέ !
Και αυτό το γράφω έχοντας συνείδηση ότι το Blizzard of Ozz και το Diary of a Madman θεωρούνται masterpieces στην ιστορία του metal και επιπλέον δεν παραγνωρίζω ότι σε αυτά τα albums έπαιζε κιθάρα ο κατά την άποψή μου (και πολλών ακόμα) κορυφαίος κιθαρίστας όλων εποχών Randy Rhoads.
Και όμως, ακόμα και σε αυτά τα άλμπουμς υπήρχαν κάποια peaks (τα masterpieces που λέγαμε) και κάποια κομμάτια "καλούτσικα".
Αυτό στο Patient Number 9 απλά δεν συμβαίνει, τα κομμάτια είναι ένα κι ένα ! !
Ο Ozzy έχει γράψει ιστορία με την ικανότητά του να ανακαλύπτει και αναδεικνύει κιθαρίστες και βέβαια δεν αποτελεί καμία έπληξη ότι εδώ είτε συμμετέχουν σαν guests κάποιοι εξ αυτών (πχ Zack Wylde) είτε κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία όπως ο Tony Iommi, o Eric Clapton και ο προσφάτως μακαρίτης Jeff Beck.
Ειδικά για τον τελευταίο δεν θα αντέξω, θα πω αυτό που πιστεύω ενδόμυχα και δημόσια, όσες φορές τον έχω ακούσει να παίζει metal είτε σαν guest σε lives είτε συμμετέχοντας σε άλμπουμς όπως εδώ, αναλογίζομαι πόσο τεράστια σπατάλη ταλέντου ήταν η καριέρα του, αναλωνόμενος κυρίως σε αδιάφορες παραγωγές. Είναι πραγματικά ένας απίστευτος κιθαρίστας που έπαιξε μέτρια μουσική (καλά υπάρχουν και χειρότερα, βλέπε Van Halen, ακόμα καλύτερος και ακόμα χειρότερη μουσική).
Για να επανέλθω ο Ozzy έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό του στις συνθέσεις, η φωνή του (άντε και με λίγη επεξεργασία στο studio) κρατάει μια χαρά, η μπάντα είναι ένας και ένας, ενώ όλοι οι καλεσμένοι κύριοι αποδεικνύουν γιατί έκαναν το όνομα που έκαναν στην κιθάρα.
Αν πρέπει να σταθώ σε κάποια κομμάτια, μετά μεγάλης δυσκολίας θα ξεχωρίσω κάποια και αυτά θα είναι το Patient Number 9 με τον Jeff Beck, το Parasite με τον Zack Wylde σε μεγάλα κέφια, το πιθανώς καλύτερο όλων No Escape From Now με τον Tony Iommi (αλήθεια ποιος είχε την ηλίθια ιδέα να βάλει σε κάποια μέρη distortion στην φωνή του Ozzy λες και είναι μαυρούκος που τραγουδάει RnB) και βεβαίως το One Of Those Days στο οποίο ο Eric Clapton παρότι δεν είναι το είδος του απλά δίνει ρέστα.
Δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στον παππού Ozzy και πραγματικά να 'ρουφήξω τ' αυγό μου" ακούγοντας για πολλοστή φορά το Patient Number 9 από την αρχή έως το τέλος.
Αν δεν το έχετε ακούσει απλά σπεύσατε, άλλα κόλπα !