Το μεγαλύτερο λάθος
Είμαι χρήστης του Λίνουξ εδώ και πολλά χρόνια. Συγκεκριμένα από το 1997. Κάποια διαστήματα αποκλειστικός, κάποια διαστήματα dual boot, ανάλογα με τις απαιτήσεις. Υπήρξα λάτρης του KDE από ανέκαθεν. Ίσως επειδή σε αυτό έκανα τα πρώτα μου Λίνουξ βήματα, ίσως επειδή εκείνο το διάστημα προερχόμουν από Windows 95, ίσως επειδή πραγματικά μου άρεσε, ίσως όλα μαζί. Έχω εργαστεί σε πολλά διαφορετικά λειτουργικά συστήματα. Αυτά που κέρδισαν την εκτίμηση μου και ακόμη θεωρώ πολύ αξιόλογα είναι τα εξής:
Amiga και το ( βασισμένο στο Intuition ) WorkBench
QNX και το Photon microGUI,
BeOS και το BeOS GUI,
Το Λίνουξ όμως κέρδισε άμεσα την αμέριστη συμπάθεια μου. Ομολογώ ότι και απο πιο πριν ήμουνα λίγο μαζοχιστής, αφού “ροκάνιζα” ώρες ολόκληρες με το DOS. Η γραμμή εντολών ακόμη και σήμερα είναι κάτι που δεν μπορώ να αποβάλλω απο τις κακές συνήθειες μου.
Μη φοβούμενος λοιπόν, αλλά μάλλον “κάνοντας κέφι” το cli ( command line interface ), ήταν φυσικό να βρω στο Λίνουξ έναν μικρό ( μεγάλο ) Παράδεισο.
Η έλευση του Ίντερνετ και ο αφάνταστος όγκος πληροφοριών στα θέματα του Λίνουξ, κατέστησαν αναγκαία τη χρήση γραφικού περιβάλλοντος. Κυρίως για την δυνατότητα του περιηγητή ιστοσελίδων τότε, καθώς η Online ενημέρωση του λειτουργικού εκτός από σχεδόν ανύπαρκτη ( Slackware ήταν η πρώτη μου διανομή ) ήταν και ανεπιθύμητη. Ο όγκος των δεδομένων που έπρεπε να κατέβει με χρήση dial-up στο Mandrake 7 ήταν ασύλληπτος για τα Ελληνικά δεδομένα.
Το ίδιο ίσχυε φυσικά και για το SuSE Pro 7.2 ( για να αναφέρω 2 από τις διανομές που είχα αγοράσει πολύ αργότερα από το Slackware ).
Έτσι λοιπόν “ανάγκα δει” και μετά από αρκετό καιρό χρήσης του twm ως μοναδικό γραφικό περιβάλλον εργασίας ( Slackware τότε, και εγώ γκάβαξ ) , έπεσα επάνω στο knoppix και έκανα την πρώτη μου γνωριμία με το KDE. Δεν είχα σταματήσει βέβαια να ψάχνω ( και να ψάχνομαι ), και παρότι πέρασα από πολλές διανομές, το KDE προσπαθούσα πάντα να ειναι το γραφικό μου περιβάλλον, παρά το ότι σε κάποιες διανομές που χρησιμοποιούσα δεν ήταν το προεπιλεγμένο.
Υπήρξα ένας ευτυχής KDE χρήστης μέχρι και τα τέλη του 2008 όπου και το KDE σειράς 3.5 πέρασε στο παρελθόν. Λίγο το ότι με ξένισαν λοιπόν οι πολλές αλλαγές στη σειρά 4, λίγο τα σφάλματα που αντιμετώπιζαν οι πρώτες εκδόσεις KDE4, λίγο το ότι είχα απαρχαιωμένα μηχανήματα εκείνη την εποχή και “βαρυστομάχιαζαν”, και αλλαξοπίστησα. Μετέβην λοιπόν σε GNOME, το οποίο μέχρι τότε θεωρούσα το πιό άσχημο και μη χρηστικό περιβάλλον εργασίας. Ήταν όμως αδιαμφησβήτητα ελαφρύτερο, με αρκετά λιγότερες αυτο-εξαρτήσεις σε εφαρμογές ( κάτι που ήταν και θα είναι πάντα ένα θέμα για εμένα ) και σχετικά “εύκολο να βρεις το δρόμο”.
'Ενα πράγμα που με ενοχλούσε στο KDE ήταν οι αυτο-εξαρτήσεις του, το ότι δηλαδή για να περάσεις το kfloppy για παράδειγμα, ένα πρόγραμμα των 100kb έπρεπε να περάσεις 12ΜΒ σκουπίδια τα οποία κατέληγαν σε 15 εικονίδια στο μενού, τα οποία και δεν χρησιμοποιούσα ποτέ.
Καθώς λοιπόν και αυτό το πρόβλημα είχε ουσιαστικά λυθεί με την χρήση του GNOME, και καθώς είχα αρχίσει να το συνηθίζω και να το αποδέχομαι ως περιβάλλον εργασίας, το KDE4 πέρασε στην άκρη σαν μία κακιά ανάμνηση. Σταμάτησα να το παρακολουθώ, σταμάτησα να ασχολούμαι με τις εξελίξεις του, και ξέχασα ότι υπάρχει.
Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο λάθος.
Μετά λοιπόν από έξι χρόνια ( ομαλής θα πρέπει να ομολογήσω ) συμβίωσης με το GNOME, ήρθε το Gnome Shell και το Unity να ξαναταράξουν τα νερά. Με όποιο από τα δύο και αν αποφάσιζα να συνεχίσω, θα ένοιωθα σαν να κλαίω στο Κουμσουάν παρέα με τους Βορειο-Κορεάτες τον “φουκαρά” τον Κιμ Γιονγκ Ιλ. Και επειδή συμπαθώ μεν τα σκυλιά, αλλά όχι τόσο ώστε να γίνω τροφή τους, αποφάσισα να σταματήσω τις “κακές παρέες”.
Είπα λοιπόν να σπινάρω ένα δισκάκι Chakra Linux ( Benz ) το οποίο είναι “αυστηρά” KDE (δεν έχει GΤΚ εφαρμογές διαθέσιμες εξ' αρχής στα αποθετήρια του ) ώστε να αποφύγω τα πισωγυρίσματα και να αναγκαστώ να κάνω την δουλειά μου με KDE εφαρμογές μόνο.
Εδώ και δύο εβδομάδες λοιπόν που το παλεύω να συνηθίσω στα νέα αυτά δεδομένα, οφείλω να πω πως ναι μεν η έκπληξή μου είναι μεγάλη, αλλά ευτυχώς είναι ευχάριστη! Κατάλαβα πόσο πίσω είχα μείνει, και πόσους συμβιβασμούς είχα κάνει ακόμη και χωρίς να το καταλαβαίνω.
Και να και μερικά παραδείγματα:
Ktorrent έναντι Transmission
Αυτό είναι ανέκδοτο από μόνο του. Το Ktorrent είναι πλέον μία καταπληκτική εφαρμογή, που δεν θα την άλλαζα ούτε με το Utorrent. Χρηστικότατο web interface, αυτόματο κλείσιμο του υπολογιστή από την ίδια την εφαρμογή που λειτουργεί ΆΨΟΓΑ, τόνοι πληροφοριών, ρυθμίσεων και παραμετροποίησης στα μέτρα μου. Αξιόπιστο ως που δεν πάει άλλο. Καμμία σύγκριση όχι με Transmission, αλλά ούτε με Deluge, qBittorent, Azureus ούτε με τίποτα.
Subtitle Composer έναντι Gnome-Subtitles
Ακόμη ένα ανέκδοτο, πολύ πιό πετυχημένο από το προηγούμενο. Από την μία το Gnome Subtitles το οποίο ουσιαστικά “δεν λειτουργεί”, και από την άλλη ένα πρόγραμμα εφάμιλλο του Subtitles Workshop απλά πιό σύγχρονο. Ένα επαγγελματικό πρόγραμμα δημιουργίας και επεξεργασίας υποτίτλων κειμένου με όλες τις δυνατότητες. Αλλαγή ρυθμού καρέ, έξυπνη αναδιάρθρωση γραμμών, διόρθωση και κύλιση χρόνων, ορθογράφος, αυτοματοποίηση συχνά χρησιμοποιούμενων ενεργειών, εύρεση και αντικατάσταση με χρήση regex και δεκάδες άλλες δυνατότητες, που όλες λειτουργούν ΆΨΟΓΑ σε αντίθεση με το Gnome Subtitles όπου απλά τίποτα δεν λειτουργεί.
Kdenlive έναντι PiTiVi
Δεν χρειάζεται να κουράζομαι άδικα μιας και το δεύτερο δεν λειτουργεί. Αλλά μην το πείτε πουθενά... είναι το κοινό μας μυστικό.
K3b έναντι Brasero
Παρότι το K3b δεν έχει ενημερωθεί από το 2009, εξακολουθεί να είναι έτη φωτός μπροστά από το Brasero. Πως το εξηγώ αυτό; Απλά δεν το εξηγώ εγώ, και μάλλον θα πρέπει να μας εξηγήσουν οι ( αναμφίβολα ευγενικοί ) συνάνθρωποί μας που αναπτύσσουν το Brasero και να μας πουν τι ακριβώς κάνουν τόσα χρόνια που το ενημερώνουν και δεν έχουμε δει τίποτα στην πράξη.
Να μην τα πολυλογώ λοιπόν...
Θεωρώ ότι κάλυψα τα βασικά, και κλείνοντας θα πω ότι απλά κάθε μία εφαρμογή που λειτουργώ και συνάμα γνωρίζω στο KDE μου δημιουργεί μία ευχάριστη έκπληξη, και μου αφήνει μία πίκρα για το τι ανεχόμουν αυτά τα έξι χρόνια.
Δεν γυρίζω πίσω φίλοι μου, γιατί βαρέθηκα να κρατάω μυστικό ότι το τάδε δεν λειτουργεί και ότι το δείνα δεν κάνει ακριβώς αυτό που θα έπρεπε, αλλά κάτι παραπλήσιο. Βαρέθηκα να ζω χρησιμοποιώντας απαρχαιωμένες και δυσλειτουργικές εφαρμογές, και συνάμα να θέλουν να με πείσουν ότι “με αναβαθμίζουν”, ότι με “εκσυγχρονίζουν” με Shells και Unities.
Επίλογος
Σίγουρα το συμβατικό GNOME ήταν ελαφρύτερο του KDE4 και μπορούσε να καλύψει μεγαλύτερο εύρος χρηστών. Αυτό σήμερα δεν ισχύει πλέον. Είδα μηχανήματα μου να “σέρνονται” κυριολεκτικά με ένα πλήρες Gnome Shell σε “δράση” και μάλιστα χειρότερα από ότι σε KDE4. Το Gnome Shell πλέον δεν μπορεί να συμβαδίσει ούτε με τις εγγενείς GTK/GTK2 εφαρμογές σε εμφάνιση τουλάχιστον, αν όχι και παραπέρα. Οι ελάχιστες GTK/GTK2/GTK3 εφαρμογές που δοκίμασα σε KDE χρησιμοποιώντας τα ανάλογα Oxygen Themes έδεσαν τόσο καλά, που σχεδόν δεν μπόρεσα να τις εντοπίσω. Παραλογισμός;
Σίγουρα το Ματέ ( Mate ) είναι μία λύση για παλαιότερα συστήματα, αλλά ως εκεί. Αν δεν εντάσσομαι εκεί, δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθώ ( και να χάσω όσα προανέφερα ).
Σίγουρα το KDE4 δεν είναι για όλους ( λόγω απαιτήσεων υλικού ), αλλά σίγουρα μπορεί να μπεί σε “δίαιτα” και να καλύψει μεγαλύτερο φάσμα. Απενεργοποιώντας όλα τα οπτικά εφέ, παρατήρησα πολύ καλύτερη απόκριση σε παλαιότερα μηχανήματα μου, και οφείλω να πω, πολύ πιό ευχάριστη και ξεκούραστη χρήση. Αλλά μη βασιστείτε στα λόγια μου σε αυτό. Πάντα ήμουν κατά των οπτικών εφέ στην επιφάνεια εργασίας.
Δεν προσπαθώ να ανάψω φωτιές, ούτε να επιβάλλω την γνώμη μου. Πείτε απλά πως λέω το παράπονο μου, χωρίς να περιμένω να με χτυπήσετε φιλικά στην πλάτη. Μεγάλα παιδιά είμαστε, και θα το βρεί ο καθένας το δρόμο του, ούτως ή άλλως. Διαβάζοντας απλά τη γνώμη κάποιου άλλου, δεν σημαίνει ότι την ασπαζόμαστε, ούτε και ότι θα πρέπει να την ακολουθήσουμε.
Αλλά θέλω να πιστεύω, ούτε και μας βλάπτει σε τίποτα.