Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

...χαλαρή κουβεντούλα, γενικός σχολιασμός, φιλοσοφικές συζητήσεις, meeting point / γνωριμία

Συντονιστής: konnn

Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό dim459 » 28 Ιαν 2019, 02:29

Σκέφτηκα να ανοίξω ένα καινούριο thread, στο οποίο όσοι θέλουν θα κάνουν μια σύντομη παρουσίαση ή και κριτική ενός μουσικού album.
Αν δω ότι "τραβάει" θα συνεισφέρω περαιτέρω, μιας και μ' ενδιαφέρει να ακούω τις απόψεις φίλων γύρω από το θέμα και πιθανώς να πληροφορούμαι για κάτι που δεν είχα ακούσει.
Αν όχι, μετά από λίγο θα το εγκαταλείψω, μιας και δεν είμαι αρκετά ψώνιο για να το παίζω μόνος μου κριτικός.
Βρίσκω εξυπηρετικό (αν και δεν το θέτω ως προϋπόθεση) να ξέρουμε μερικά στοιχεία για τον γράφοντα, έτσι ώστε να μπορούμε να αντιληφθούμε την οπτική του γωνία.
Λοιπόν, σε κανένα χρόνο κλείνω τα 50, ακούω από μικρός μανιωδώς μουσική, θα έλεγα ένα αρκετά ευρύ φάσμα, το οποίο περιλαμβάνει rock, hard rock, heavy metal, jazz, acid jazz, trip-hop, κλασσική μουσική (ιδίως έργα για πιάνο) και σχεδόν καθόλου ελληνική μουσική. Αν έπρεπε να προσδιορισθώ πιο συγκεκριμένα θα έλεγα ότι ακούω κυρίως heavy metal (όλα τα είδη), ανά περιόδους κολλάω με κάποιο είδος περισσότερο, τον τελευταίο καιρό με doom. Δεν αντέχω καθόλου αυτήν την μόδα με τους βρυχηχθμούς στα φωνητικά (roaring ή growling), αν και ενίοτε ακούω κάποια κομμάτια, διότι, παρά τα εν λόγω φωνητικά, οι συνθέσεις είναι απίστευτες.
Πρώτο album που διαλέγω να παρουσιάσω είναι το Monster των Kiss (2012), όχι γιατί πρόκειται για κάποιο masterpiece, απλά έτυχε να το ακούω τώρα και μου προκάλεσε μερικές σκέψεις. Άλλωστε για τους κάποιας ηλικίας, οι Kiss, ασχέτως προτίμησης, αντανακλούν μια εποχή που την έζησαν, δεν είναι ακριβώς vintage....
Γνώσεις ⇛ Linux: Αν μου δώσεις οδηγίες σε τερματικό δεν τρομάζω ┃ Προγραμματισμός: Καθόλου┃ Αγγλικά: Εξαιρετικά
Λειτουργικό : Kubuntu 22.04 64bit.
Συσκευές-> Πάρα πολλές, θα στο γράψω ανά περίπτωση.
Άβαταρ μέλους
dim459
antiwinTUX
antiwinTUX
 
Δημοσιεύσεις: 3754
Εγγραφή: 15 Φεβ 2009, 19:28
Τοποθεσία: Bόρεια Αττική
Εκτύπωση

Re: Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό dim459 » 28 Ιαν 2019, 03:02

KISS-MONSTER-2012
Υπάρχει ένα είδος μουσικής που ακροβατεί μεταξύ hard rock και heavy metal και ασχολείται με πολύ απλά πράγματα : γυναίκες, ποτό, αυτοκίνητα, πάρτυ και ξενύχτια.
Αν και υπάρχουν αρκετά γκρουπ που το ακολουθούν, στο μυαλό μου έρχονται οι εξής κύριοι εκπρόσωποι:
Οι ACDC, οι οποίοι παρουσιάζουν την πιο βαριά-βρώμικη εκδοχή του και προφανώς είναι μακράν καλύτεροι μουσικοί από τους άλλους.
Οι Kiss οι οποίοι παρουσιάζουν την πιο glam και care-free εκδοχή του.
Οι Van Halen οι οποίοι αποτελούν την πιο "χλεχλέδικη" και χαζοχαρούμενη εκδοχή (φαντάζομαι ότι έγινε κατανοητό ότι δεν μου αρέσουν, ασχέτως αν ο Eddie είναι ένας εξαιρετικός και εμβληματικός κιθαρίστας).
Το Monster είναι ένα άλμπουμ που οι Kiss κυκλοφόρησαν το 2012 και θα έλεγα ότι μετά από κάποιους μάλλον ατυχείς πειραματισμούς, επιστρέφουν στο στυλ που τους καθιέρωσε και τους οδήγησε στην επιτυχία την δεκαετία του 70.
Από την αρχική σύνθεση εδώ εμφανίζονται μόνο οι Gene Simmons και Paul Stanley, πλαισιωμένοι από αρκετά ταλαντούχους, πλην διεκπεραιωτικού χαρακτήρα μουσικούς.
Είναι προφανές ότι αυτό το είδος μουσικής αφενός μεν τους αρέσει, αφετέρου δε το κατέχουν και είναι σε θέση να το εκφράσουν και υπηρετήσουν σωστά.
Επιπλέον είναι αρκετά προσεγμένη δουλειά και όλα τα κομμάτια είναι από ένα επίπεδο και πάνω, δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν απλά fillers σε αυτό το άλμπουμ.
Είναι σίγουρα πιο βαρύ από το Sonic-boom του 2009 και θα έλεγα ευτυχώς. Ως προς αυτόν τον τομέα δεν φτάνει παλιότερες δουλειές τους (πχ το Creatures of the night του 1982, που ήταν πιο πολύ metal παρά hard rock), θα έλεγα ότι ισορροπεί με επιτυχία κάπου ανάμεσα, μια ισορροπία που ήταν πάντα το χαρακτηριστικό όσων άλμπουμς τους μπορούν να χαρακτηριστούν αξιόλογα.
Μπορεί να ακουστεί ευχάριστα και ως μουσική background, πχ στο αυτοκίνητο ή όταν ασχολούμαστε με κάτι άλλο, αλλά και επικεντρώνοντας την προσοχή σε αυτό. Στη δεύτερη περίπτωση, θα διαπιστώσει κανείς ότι είναι αρκετά εθιστικό, αφού ακούγοντάς το αρχίζει κανείς να αντιλαμβάνεται όσα έγραψα παραπάνω περί προσεγμένων συνθέσεων.
Αν προτείνεται ως αγορά ;
Θα έλεγα όχι, εκτός αν πρόκειται για fans των Kiss, στις μέρες μας μπορεί κανείς να διαθέσει τα πολύτιμα χρήματά του σε πιο αξιόλογες δουλειές, και υπάρχουν πολλές.
Προτείνεται όμως σίγουρα να το ακούσει κανείς στο YouTube (δεν θέλω άλλες εναλλακτικές προτάσεις, οκ, τις ξέρουμε όλοι).
Σίγουρα θα περάσει μια ευχάριστη ώρα, με μια δημιουργία που στους μεγαλύτερους θα θυμίσει άλλες εποχές, στους νεώτερους θα δώσει ένα δείγμα ενός μουσικού είδους που παρότι δεν είναι και το πιο "πιασάρικο" στις μέρες μας, αποτελεί σίγουρα ένα από τα αρχέτυπα της hard-rock και heavy metal μουσικής.
Γνώσεις ⇛ Linux: Αν μου δώσεις οδηγίες σε τερματικό δεν τρομάζω ┃ Προγραμματισμός: Καθόλου┃ Αγγλικά: Εξαιρετικά
Λειτουργικό : Kubuntu 22.04 64bit.
Συσκευές-> Πάρα πολλές, θα στο γράψω ανά περίπτωση.
Άβαταρ μέλους
dim459
antiwinTUX
antiwinTUX
 
Δημοσιεύσεις: 3754
Εγγραφή: 15 Φεβ 2009, 19:28
Τοποθεσία: Bόρεια Αττική
Εκτύπωση

Re: Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό dim459 » 10 Φεβ 2019, 18:49

FU MANCHU - NO ONE RIDES FOR FREE - 1994
Υπάρχουν αρκετές εκδοχές stoner metal.
Αστειευόμενος θα μπορούσα να τις κατηγοριοποιήσω ως εξής : Η πρώτη είναι αυτή που όντας stoned έρχεσαι έρχεσαι στο κέφι και παίζεις ανάλογη μουσική (όπως εν προκειμένω οι Fu Manchu) και η δεύτερη αυτή που έχεις πάρει τα "βαριά" και αρχίζεις να βλέπεις οράματα και πράσινους δράκους, οπότε το ρίχνεις στην ψυχεδέλεια, παίζοντας βαριά κι ασήκωτα, όπως ας πούμε οι Saturnalia Temple.
Το No One Rides For Free είναι το πρώτο άλμπουμ των Fu Manchu και περιέχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τους καθιέρωσαν και ευτυχώς διατήρησαν και στα μεταγενέστερα άλμπουμ τους.
Πρώτον διατηρούν μια ρετρό αίσθηση που θυμίζει heavy metal της δεκαετίας του 70, θα έλεγα πως στα πιο αργά κομμάτια τους κάποιες στιγμές σου έρχονται στο μυαλό συνθέσεις των Black Sabbath.
Δεύτερον ξέρουν να διαχειριστούν ακριβώς όπως πρέπει το distortion στην κιθάρα, με αποτέλεσμα να βγαίνει ένας τραχύς και παλιομοδίτικος ήχος, χωρίς όμως να γίνεται ενοχλητικός, αντιθέτως είναι ευχάριστος και συμβάλλει στο κλίμα. Αυτό με το distortion είναι και το βασικότερο πρόβλημά μου με τις περισσότερες stoner μπάντες, το παρακάνουν με αποτέλεσμα να χάνεται η ποιότητα της σύνθεσης πίσω από μια αχρείαστη και αδικαιολόγητη βαβούρα-μουντάδα. Πιθανώς φταίω κι εγώ που δεν είμαι αρκετά stoned, όταν τις ακούω, αν δοκιμάσω θα σας πω τις εντυπώσεις μου.
Τρίτον διαθέτουν και διατηρούν σε όλες τους τις δουλειές αυτό το αμερικάνικο "χύμα" στυλ, το οποίο όταν δεν γίνεται "αμερικανιά" είναι καλοδεχούμενο.
Τέταρτον, και δεν ξέρω αν είναι επιλογή τους ή έχουν πάντα καλούς παραγωγούς, στο τελικό μιξάρισμα έχουν πάντα στα σωστά επίπεδα όλα τα όργανα και τα φωνητικά, με αποτέλεσμα να μην χάνεται τίποτα.
Το είδος δεν ενδείκνυται για να κρίνει κανείς τις ικανότητές τους ως μουσικών-εκτελεστών (με εξαίρεση τον προφανώς εξαιρετικό drummer) σίγουρα όμως γι αυτό που θέλουν να παίξουν είναι παραπάνω από επαρκείς.
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις, παίζουν καλή μουσική και όταν ακούς το άλμπουμ διασκεδάζεις, με το τέλος του έχεις αυτήν την ικανοποίηση ότι άκουσες κάτι καλό, οπότε εύκολα βάζεις στο καπάκι το δεύτερο (Daredevil) και το πάρτυ συνεχίζεται.
Πιστεύω πως είναι εύκολο να γίνει αποδεκτό και από ανθρώπους που δεν ακούν metal, αλλά κλίνουν προς την alternative-indie μουσική, νομίζω ότι εύκολα θα το άκουγε κάποιος που ασχολείται είτε με την αμερικάνικη εκδοχή της, πχ Dandy Warhols, είτε με την ευρωπαϊκή, πχ Kasabian. Τα πιο βαριά κομμάτια των παραπάνω, νομίζω ότι προσεγγίζουν αρκετά το ύφος των Fu Manchu.
Αν προτείνεται ως αγορά ; Εξυπακούεται ! !
Γνώσεις ⇛ Linux: Αν μου δώσεις οδηγίες σε τερματικό δεν τρομάζω ┃ Προγραμματισμός: Καθόλου┃ Αγγλικά: Εξαιρετικά
Λειτουργικό : Kubuntu 22.04 64bit.
Συσκευές-> Πάρα πολλές, θα στο γράψω ανά περίπτωση.
Άβαταρ μέλους
dim459
antiwinTUX
antiwinTUX
 
Δημοσιεύσεις: 3754
Εγγραφή: 15 Φεβ 2009, 19:28
Τοποθεσία: Bόρεια Αττική
Εκτύπωση

Re: Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό dim459 » 23 Ιουν 2019, 23:33

ATTIC - THE INVOCATION - 2012
Φοβάμαι ότι αυτή είναι μια παρουσίαση που θα λέει περισσότερα για άλλους, παρά για τους παρουσιαζόμενους.
Είναι γνωστοί οι όροι tribute band ή ακόμα χειρότερα copycat.
Είμαι βέβαιος ότι όταν ξεκίνησαν να παίζουν πιτσιρικάδες, ήταν μία tribute band των Mercyful Fate.
Το ευτύχημα είναι ότι στην πορεία δεν έγιναν απλά copycats. Προσπαθούν ξεκάθαρα να ακολουθήσουν ακριβώς το ίδιο μουσικό ύφος και οφείλω να ομολογήσω ότι το κάνουν τουλάχιστον αξιοπρεπώς.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν πας να κάνεις ακριβώς το ίδιο, αυτομάτως έρχεται στο μυαλό το πρωτότυπο και εκεί αρχίζουν τα ελαφρώς δύσκολα.
Οι Mercyful Fate ήταν μια μπάντα με τρία εμβληματικά μέλη, King Diamond στα φωνητικά, Schermann και Denner στις κιθάρες και δύο πολύ καλούς μουσικούς, Hansen στο μπάσο και Ruzz στα drums.
Ας αρχίσουμε από τα εύκολα. Τα drums και το μπάσο κάνουν τη δουλειά τους καλά.
Στα δύσκολα τώρα. Οι κιθαρίστες είναι πολύ καλοί, αλλά ΔΕΝ είναι Schermann και Denner ! Αναμενόμενο, εμβληματικοί δεν βγαίνουν κάθε μέρα.
Εκεί που θα περίμενε κανείς την πανωλεθρία είναι στα φωνητικά, αλλά παραδόξως αυτό δεν συμβαίνει !
Ο τυπάκος με το μυστήριο ψευδώνυμο Meister Cagliostro έχει φωνάρα ! ! Ο Diamond έγινε γνωστός για τις ψηλές του νότες και το απίστευτο φαλσέτο του και ο τραγουδιστής των Attic τα έχει και τα δύο. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ξέρεις απ' έξω τα τραγούδια των Fate, είναι εύκολο να την πατήσεις αν ακούσεις ένα απόσπασμα με ψηλές νότες, παίρνεις όρκο ότι ακούς Diamond. Η διαφορά τους είναι στις χαμηλές. Ο Cagliostro έχει ελαφρώς πιο βαριά-επιθετική φωνή και σίγουρα όχι το γνωστό "κλαψούρισμα" του Diamond, που σου δίνει την αίσθηση ότι καίγεται στα καζάνια της κόλασης. Μην παρεξηγηθώ, είναι εξαιρετικός, απλά κάπως διαφορετικός στις χαμηλές του.
Στις συνθέσεις τώρα, ομολογώ ότι έχουν κάνει καλή δουλειά, όλο το άλμπουμ είναι προσεγμένο και σίγουρα δεν έχει fillers. με τα Join The Coven και Edlyn να ξεχωρίζουν.
Αν δεν έχεις ακούσεις Fate, μάλλον το βρίσκεις εξαιρετικό.
Αν έχεις ακούσει όμως, ασυναίσθητα αρχίζεις τις συγκρίσεις.
Αν αφήσουμε κατά μέρος τις τεχνικές συγκρίσεις, αυτό που πραγματικά μου λείπει είναι το ύφος, η αίσθηση του "κακού" που βγάζουν οι Fate.
Όταν ο Diamond τραγουδάει "I was born in a cemetery", δεν σου αφήνει αμφιβολία, πιστεύεις ακράδαντα ότι γεννήθηκε σε νεκροταφείο και αυτό είναι μάλλον σημαντικό αν θες να παίξεις black metal ή κάτι σχετικό με το black/death κλπ.
Εκεί είναι και η διαφορά, οι Fate σε πείθουν ότι είναι παρόντες σε μια "μαύρη" τελετή, οι Attic μοιάζουν με πιτσιρικάδες που πήραν το Νεκρονομικό και μαζεύτηκαν να καλέσουν πνεύματα στην σοφίτα.
Εν πάση περιπτώσει, η διαρκής σύγκριση τους αδικεί, αν και είναι αναμενόμενη.
Αν το δεις αυτοτελώς πρόκειται για μια πολύ καλή προσπάθεια και συστήνεται σίγουρα....
Γνώσεις ⇛ Linux: Αν μου δώσεις οδηγίες σε τερματικό δεν τρομάζω ┃ Προγραμματισμός: Καθόλου┃ Αγγλικά: Εξαιρετικά
Λειτουργικό : Kubuntu 22.04 64bit.
Συσκευές-> Πάρα πολλές, θα στο γράψω ανά περίπτωση.
Άβαταρ μέλους
dim459
antiwinTUX
antiwinTUX
 
Δημοσιεύσεις: 3754
Εγγραφή: 15 Φεβ 2009, 19:28
Τοποθεσία: Bόρεια Αττική
Εκτύπωση

Re: Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό dim459 » 06 Αύγ 2020, 14:16

DEEP PURPLE - WHOOSH ! - 2020
Χμμμ....... Τώρα πως τους προσεγγίζεις ; Ως Rock Legends ή αντικειμενικά ;
Με την πρώτη εκδοχή, ΟΚ, είναι Deep Purple, υποθέτω ότι αν έχεις όλα τα albums τους, το παίρνεις και αυτό.
Με την δεύτερη εκδοχή, καλείσαι να ακούσεις ένα album από ένα lineup που έδωσε το 2017 το ιδιαίτερα εμπνευσμένο Infinite και δημιούργησε ιδιαίτερες προσδοκίες για την συνέχεια.
Προσδοκίες που δυστυχώς δεν δικαιώνονται, διότι χωρίς να θέλω να το παιδέψω και πολύ, με απλά λόγια πρόκειται για "πατάτα" !
Με εξαίρεση το πρώτο τραγούδι "Throw my bones" με τα αρκετά διασκεδαστικά funky στοιχεία του, το οποίο δεν είναι ακριβώς ότι περίμενες να ακούσεις από τους Deep Purple, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι καλό, όλα τα υπόλοιπα είναι επιεικώς αδιάφορα και δώστε έμφαση στο "επιεικώς".
Κάπου εκεί τελειώνουν και οι αναφορές που μπορεί να κάνει κανείς στο περιεχόμενο του album, υποθέτω λόγω σεβασμού προς το μέγεθος του ονόματος.
Ατομικά τώρα, υποθέτω ότι στα μέλη του κλασσικού lineup των Purple, Roger Glover και Ian Paice, δεν χρειάζεται κριτική, έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να παίζουν εδώ και 50 χρόνια, ειδικά ο Paice στα γεράματα παραμένει ένας απίστευτος drummer.
Για τον Ian Gillan, από την στιγμή που πριν αρκετά χρόνια συνειδητοποίησε ότι όσον αφορά τις "ψηλές" νότες η ηλικία είναι αμείλικτη (δεν είναι τυχαίο το διαφορετικό προσδόκιμο εύρος καριέρας στους βαρύτονους και στους τενόρους στο κλασσικό τραγούδι), όλα είναι όπως πρέπει και αναμένεται. Η γνωστή πολυαγαπημένη ζεστή και μελωδική φωνή, χωρίς τα ατυχή κακαρίσματα, που προηγήθηκαν της συνειδητοποίησης....
Όσον αφορά στους Don Airey και Steve Morse, η αξιολόγηση είναι εντελώς διαφορετική.
Όταν στα keyboards πέφτει βαριά η σκιά του jon Lord, νομίζω ότι η πλέον ενδεδειγμένη επιλογή είναι όντως να χρησιμοποιήσεις τον Don Airey, ο οποίος έχει αποδείξει σε βάθος χρόνου ότι είναι εξαιρετικός και πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον καλύτερο γι αυτήν την δουλειά.
Για τον Steve Morse τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι Blackmore και βεβαίως δεν είναι οτιδήποτε σχετικό με τους άπειρους εξαιρετικούς κιθαρίστες που βγήκαν μετά τον Blackmore, είναι απλά διεκπεραιωτικός. Μην παρεξηγηθώ, είναι καλός κιθαρίστας, αλλά σε καμία περίπτωση αντάξιος του ονόματος της μπάντας.
Κλείνω με την αρχική παρατήρηση, ένα πολύ καλό lineup, δυστυχώς δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες, ούτε βάσει ονόματος, ούτε βάσει του προηγούμενου album του 2017.
Γνώσεις ⇛ Linux: Αν μου δώσεις οδηγίες σε τερματικό δεν τρομάζω ┃ Προγραμματισμός: Καθόλου┃ Αγγλικά: Εξαιρετικά
Λειτουργικό : Kubuntu 22.04 64bit.
Συσκευές-> Πάρα πολλές, θα στο γράψω ανά περίπτωση.
Άβαταρ μέλους
dim459
antiwinTUX
antiwinTUX
 
Δημοσιεύσεις: 3754
Εγγραφή: 15 Φεβ 2009, 19:28
Τοποθεσία: Bόρεια Αττική
Εκτύπωση

Re: Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό dim459 » 11 Νοέμ 2022, 01:15

THE CHASM - THE SCARS OF A LOST REFLECTIVE SHADOW (2022).

Για τους βιαστικούς, απλά ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ ! ! ! !
Για τους μη βιαστικούς, ας το πάμε λίγο ανάποδα.
Ας πούμε ότι θες να εισάγεις έναν ¨αμύητο"στο κόσμο του death metal (υποθέτω έναν που ακούει ήδη metal, δεν φαντάζομαι να θέλετε να βάλω death στον κλαρινογαμπρό...).
Τι του βάζεις να ακούσει ;
Το πας χρονολογικά και του βάζεις το (λατρεμένο) Seven Churches των Possessed, που από πολλούς θεωρείται το πρώτο πραγματικά death metal album στην ιστορία ; Χμμμμ.... Είναι τόσο raw και άγριο που θα λακίσει τρέχοντας, πριν καν προλάβεις να του πεις για την ενέργεια που βγάζει κλπ-κλπ...
Του βάζεις δύο από αυτά που θεωρώ μέσα στο top ten των επιλογών μου ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου και είδους μουσικής, δηλαδή το Tara των Absu και το Sphynx των Melechesh ; Θα λακίσει ! ! Το Tara είναι ένα δύσκολο, για πολλούς λόγους, album θα το εκτιμήσουν αυτοί που έχουν φάει την ζωή τους ακούγοντας thrash, death και black. Το Sphynx είναι ελαφρώς πιο εύπεπτο, καθότι πιο μελωδικό, αλλά ο μαθητευόμενος μάλλον θα ζοριστεί με τα φωνητικά και πιθανότατα με την επιεικώς μέτρια παραγωγή του (άσχετο, είναι μια ιστορική αδικία, τέτοιο album άξιζε την καλύτερη δυνατή παραγωγή).
Τι βάζεις λοιπόν ;
Μια πιθανή απάντηση έρχονται να δώσουν το 2022 οι The Chasm, κάτι αρκετά παράδοξο εάν κανείς σκεφτεί ότι :
α) Είναι Μεξικάνοι, και αν μη τι άλλο το Mexico δεν φημίζεται για τις metal μπάντες του.
β) Είναι σίγουρα καλοί εκτελεστές, αλλά όχι κάτι ξεχωριστό.
γ) Δεν καινοτομούν στα riffs τους, θα έλεγα βασίζονται σε κλασσικές φόρμες, που μπορεί να βρει κανείς σε άπειρες thrash και death μπάντες, πλην όμως ομολογουμένως τις χρησιμοποιούν σωστά και με έμπνευση στις εναλλαγές τους.
δ) Τα προηγούμενα albums είχαν δείγματα εξαιρετικής δουλειάς, όμως μόνον αε ένα ή δύο εκτεινόταν στο σύνολο του album.
Και έρχονται ξαφνικά το 2022 και κυκλοφορούν έναν δυναμίτη ! !
Τα technical skills προφανώς δεν έχουν αλλάξει, και τα riffs παραμένουν καλοεκτελεσμένα με σωστές επιλογές στις εναλλαγές τους, πλην όμως κλασσικά.
Τι άλλαξε λοιπόν ;
Θα έλεγα η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, διότι οι συνθέσεις είναι ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΕΣ !
Τα κομμάτια είναι ένα και ένα, το ύφος παραμένει death και επιθετικό, αλλά ταυτόχρονα έχουν επιλεγεί πιο μελωδικές φόρμες (σε κάποια σημεία όντως θυμίζει λίγο από Melechesh, στο πιο mainstream όμως), οι δε εναλλαγές στην ταχύτητα, στην έκφραση και στα riffs μέσα στο ίδιο κομμάτι είναι διαστημικές.
Τα φωνητικά είναι όσο πρέπει rough για να θεωρηθούν death, από την άλλη όμως όχι τόσο extreme για να ξενίσουν-ξυνίσουν τον νεοεισερχόμενο.
Για να μην πολυλογώ, τό έβαλα να παίξει ως background χαζολογώντας στο internet, έτσι απλά για να το ακούσω και ομολογώ ότι κόλλησα. Σταμάτησα να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο και απλά το απολάμβανα.
Αν και ακούγεται ελαφρώς αντιφατικό, είναι σαν να πήρε κάποιος ένα καλό κλασσικό metal album των 80s και να το πέρασε από ένα μαγικό death φίλτρο βγάζοντας ένα άκρως ελκυστικό fusion.
Κατόπιν αυτού, τις τελευταίες μέρες ξανάκουσα με άλλη προδιάθεση και ιδιαίτερη προσοχή όλα τα albums των The Chasm και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρώτον πολύ καλώς έκανα και δεύτερον ότι μάλλον τους είχα αδικήσει στην γενικότερη αξιολόγησή μου, σίγουρα αξίζουν περισσότερης προσοχής και αναγνώριαης.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω πολλά ακόμα για το album, απλά respect !
Το ότι συστήνεται η αγορά του φαντάζομαι ότι ήδη έγινε αντιληπτό.
Αν τώρα σας έβαλα στο τριπάκι να ακούσετε και το Tara και το Sphynx, ακόμα καλύτερα.
Οι fans του είδους θα με ευγνωμονείτε.
Για τους υπόλοιπους δεν παίρνω και όρκο, σίγουρα πάντως δεν θα τα εκτιμήσουν οι γυναίκες σας ή οι μανάδες σας....
Γνώσεις ⇛ Linux: Αν μου δώσεις οδηγίες σε τερματικό δεν τρομάζω ┃ Προγραμματισμός: Καθόλου┃ Αγγλικά: Εξαιρετικά
Λειτουργικό : Kubuntu 22.04 64bit.
Συσκευές-> Πάρα πολλές, θα στο γράψω ανά περίπτωση.
Άβαταρ μέλους
dim459
antiwinTUX
antiwinTUX
 
Δημοσιεύσεις: 3754
Εγγραφή: 15 Φεβ 2009, 19:28
Τοποθεσία: Bόρεια Αττική
Εκτύπωση

Re: Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό dim459 » 22 Νοέμ 2022, 23:43

CANDLEMASS - SWEET EVIL SUN (2022).

Φεύγοντας το 2022 έρχεται το 13ο album των doom gods (άντε και με λίγο epic στοιχείο) Candlemass και .... ουδέν νεώτερον.....
Όσοι το εκλάβατε ως αρνητικό σχόλιο, μάλλον βιαστήκατε.
Κατ' αρχάς ο αξιαγάπητος κύριος Leif Edling έχει ως γνωστόν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, διότι καταφέρνει εδώ και δεκαετίες με συνθέσεις που αποτελούν παραλλαγή του ίδιου ακριβώς πράγματος, να μην γίνεται βαρετός και να κρατάει την μπάντα (ή τις μπάντες, μην ξεχνάμε ότι είναι ο συνθέτης όλων των καλών κομματιών των Avatarium) σε υψηλότατο επίπεδο.
Ομολογώ ότι είμαι αρκετά θύμα με τους Candlemass και προφανώς δεν έχω καμία διάθεση να τους ακούσω να ψάχνονται για κάτι καινούριο, μου αρκεί να παίζουν αυτό που μας έμαθαν και ξέρουν να παίζουν καλά (μάλλον καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον) : Doom, doom, doom με ολίγο μελοδραματισμό από epic.
Και το κάνουν πάντα, όπως και σε αυτό το album.
Μια μικρή διαφοροποίηση (έχω την αίσθηση, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος) είναι ότι η κιθάρα είναι λίγο πιο downtuned απ' ότι συνήθως, γεγονός που πάντα αναδεινύει τα αργά, βαριά και ατμοσφαιρικά riffs.
Για τις συνθέσεις τα είπαμε, ούτως ή άλλως ποτέ δεν έχουν παρουσιάσει κάτι λιγότερο από πολύ καλό και αυτό παραμένει.
Μια δεύτερη ομολογία μου είναι ότι αν και πάντα ήμουν περισσότερο fan του Lowe στα φωνητικά απ' ότι του Langquist, σε αυτό το album είναι εξαιρετικός, ίσως στο επίπεδο που ήταν στο (μυθικό) Epicus Doomicus Metallicus.
Καλοδεχούμενη η guest παρουσία της Jennie-Ann Smith των Avatarium σε ένα ντουέτο με τον Langquist στο τραγούδι When Death Sighs. Είναι όμως φάουλ ότι τον συνοδεύει αποκλειστικά ντουέτο στο ρεφραίν και δεν τις έχουν δώσει μερικές solo φράσεις, όταν έχεις διαθέσιμη τέτοια φωνάρα, φροντίζεις να την εκμεταλλευτείς και αναδείξεις στο έπακρο. Όσοι ενδιαφέρονται ας ακούσουν το album The Girl With The Raven Mask των Avatarium (ενδείκνυται και για όσους ακούν απλά rock-hard rock, δεν απαυθύνεται αποκλειστικά σε σκληροπυρηνικούς metal fans).
Κλείνοντας να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχω αναπτύξει μία διαστροφή, να διαβάζω επισταμένως κριτικές των albums των Candlemass, όπου (τα ίδια συνήθως) τυπάκια με ύφος χιλίων καρδιναλίων λένε διάφορα περί έλλειψης νεωτερισμού κλπ, αποφεύγοντας εν τέλει να πουν αν αυτό που άκουσαν ήταν καλό ή όχι. Πρόκεται για εμπάθεια ή κόμπλεξ τουλάχιατον, όχι λόγω έλλειψης σεβασμού στο μέγεθος του ονόματος (η πατάτα είναι πάντα πατάτα), απλά διότι οι Candlemass γενικότερα και ο κύριος Edling ειδικότερα, χωρίς πολύ ψάξιμο και προσπάθεια είναι απλά σε θέση να κυκλοφορούν πάντα ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς, ενίοτε και το καλύτερο. Όσοι λοιπόν θέλετε νεωτερισμούς και πειραματισμούς ακούστε progressive (μπλιαααχχχχχ....) και αφήστε την κριτική σε subgenres του metal όπως το doom που βασίζονται σε απλές και κλασσικές φόρμες, με το βάρος να πέφτει στην ατμόσφαιρα.
Εξυπακούεται ότι συστήνεται, ούτως ή άλλως μιλάμε για τα θεμελιώδη του metal.
Γνώσεις ⇛ Linux: Αν μου δώσεις οδηγίες σε τερματικό δεν τρομάζω ┃ Προγραμματισμός: Καθόλου┃ Αγγλικά: Εξαιρετικά
Λειτουργικό : Kubuntu 22.04 64bit.
Συσκευές-> Πάρα πολλές, θα στο γράψω ανά περίπτωση.
Άβαταρ μέλους
dim459
antiwinTUX
antiwinTUX
 
Δημοσιεύσεις: 3754
Εγγραφή: 15 Φεβ 2009, 19:28
Τοποθεσία: Bόρεια Αττική
Εκτύπωση

Re: Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό Maras » 06 Δεκ 2022, 00:36

Περιμένω κριτική για κάτι από Paradise Lost!
“Long is the way, and hard, that out of hell leads up to light.”
Άβαταρ μέλους
Maras
saintTUX
saintTUX
 
Δημοσιεύσεις: 1451
Εγγραφή: 25 Ιούλ 2017, 12:49
Εκτύπωση

Re: Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό dim459 » 18 Δεκ 2022, 16:26

PARADISE LOST - OBSIDIAN (2020) (για τον συναγωνιστή Maras)

Ομολογώ ότι ο Maras μου έβαλε ολίγον τι δύσκολα, μιας και εάν πρέπει να αναφερθώ σε δουλειά των Paradise Lost που να είναι πραγματικά του γούστου μου, θα πρέπει να πάω κάμποσες δεκαετίες πίσω.
Υποθέτω όμως ότι κάτι τέτοιο δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, οπότε ας καταπιαστούμε με το τελευταίο LP τους, το Obsidian του 2020.
Οι Paradise Lost έχουν ορισμένα μυστήρια χαρακτηριστικά.
Το πρώτο και αρκετά μυστήριο είναι ότι ενώ η βασική τους σύνθεση είναι η ίδια από το 1988, Edmondson, Macintosh, Aedy, Holmes, έχουν ένα θέμα με τους drummers, αφού κανένας δεν καταφέρνει να στεριώσει για καιρό, αν δεν με απατάει η μνήμη μου έχουν υπάρξει επτά διαφορετικοί. Στο Obsidian παίζει ο κύριος Vayrynen, ο οποίος κάνει όντως καλή δουλειά.
Το δεύτερο είναι ότι αν ήταν διανομή Linux, θα έφερναν προς το Debian, το επόμενο album θα είναι έτοιμο .... όταν είναι έτοιμο. Έτσι σε 34 χρόνια παρουσίας έχουν κυκλοφορήσει 16 LPs, οπότε δεν λες ότι σκοτώνονται κιόλας.
Το τρίτο είναι το τι ακριβώς παίζουν. Αν αρχίσεις να διαβάζεις αναφορές σε αυτούς, θα βρεις ότι παίζουν ή έχουν παίξει doom, death, goth, rock, synth goth και διάφορα άλλα. Η αλήθεια είναι ότι τα έχουν παίξει όλα αυτά, είτε αλλάζοντας το ύφος τους ανά περιόδους, είτε αναμειγνύοντας μουσικά είδη ακόμα και μέσα στο ίδιο album. Όπως πιθανώς έχει γίνει αντιληπτό από τις προηγούμενες παρουσιάσεις μου, δεν είμαι ιδαιίτερα fan αυτών των εναλλαγών, αν και προφανώς κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υποδείξει στον οποιονδήποτε καλλιτέχνη που θα στρέψει τις ανησυχίες του.
Δεν μπορώ όμως να μην παρατηρήσω ότι τα albums τους για μία ολόκληρη δεκαετία, από το 1995 μέχρι το 2005, ανήκουν σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος μουσικής, εντελώς άσχετο με metal και τα διάφορα sub-genres που έχει παρουσιάσει, και για να είμαι ειλικρινής σε ένα είδος (synth-goth, ambient-rock ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) το οποίο δεν μπορώ να αξιολογήσω με αντικειμενικότητα, διότι μου είναι εντελώς αδιάφορο, είναι σαν να πρέπει να κάνω αναφορά στον Οικονομόπουλο, μπορεί να είναι εξαιρετικός στο είδος του, απλά αυτό το είδος με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Το Obsidian έρχεται μετά το πολύ καλό (και αρκετά πιο βαρύ) Medusa του 2017 και εδώ τα πράγματα, ειδικά για Paradise Lost, είναι σχετικά ξεκάθαρα, πρόκειται σαφώς για gothic metal, με εξαίρεση ίσως τα tracks Fall From Grace που είναι μία μίξη doom-gothic κλίνοντας περισσότερο προς το gothic και το Ravenghast στο οποίο εμφανίζεται η ίδια μίξη, κλίνοντας όμως περισσότερο προς το doom,
Θα έλεγα ότι τα παραπάνω δύο μαζί με το αρκετά βαρύ Defiler είναι και τα καλύτερα κομμάτια του album, αν και εδώ θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν η αναπόφευκτη υποκειμενικότητά μου, αφού πρόκειται προαφανώς για υλοποιήσεις που προσεγγίζουν περισσότερο τα δικά μου γούστα.
Από εκεί και πέρα το άλμπουμ αποτελείται από μία σειρά μελωδικών και επαρκώς δραματικών goth συνθέσεων, με ενδιάμεσα ξεσπάσματα βαρύτερων riffs, οι οποίες σαφώς και υπηρετούν το σκοπούμενο gothic ύφος του άλμπουμ και μηδεμίας εξαιρουμένης βρίσκονται όλες από ένα επίπεδο και πάνω, καθιστώντας το όλο άλμπουμ μία ιδιαίτερα προσεγμένη δουλειά και σαφώς αξιόλογη προσπάθεια.
Σε κάποια κομμάτια κάποιες φορές μου έρχονταν στο μυαλό οι Sisters of Mercy, ΟΚ, προφανώς στο πιο βαρύ, το οποίο δεν το γράφω σαν κάτι αρνητικό, πιο πολύ θα έλεγα για περιγράψω το ύφος των συνθέσεων.
Μια άλλη παρατήρηση, έχει να κάνει με μία αίσθηση που μου δόθηκε ειδικά στο Obsidian και δεν ξέρω αν υφίσταται μόνον εδώ ή απλά δεν έτυχε να το προσέξω στο παρελθόν, σε άλλες τους δουλειές. Δεν μπορώ να το περιγράψω και αποδώσω με ακρίβεια, αλλά υπάρχει ένα συγκεκριμένο ηχόχρωμα στις κιθάρες το οποίο βρίσκει κανείς μόνον σε βρεττανικές μπάντες (δεν αναφέρομαι σε metal μπάντες), που έχουν παίξει ροκ, indie ή ακόμα και από την σκηνή του Manchester, και εμφανίζεται από την δεκαετία του 80 έως σήμερα, ανεξαρτήτως του ακριβούς είδους μουσικής. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα, ώστε να γίνω πιο σαφής, φαντάζομαι ότι όσοι έχουν ακούσει τέτοιου είδους μουσική, πάνω-κάτω αντιλαμβάνονται τι εννοώ. Αυτό ακριβώς το ηχόχρωμα έκανε την εμφάνισή του στα πιο χαμηλά περάσματα των συνθέσεων του Obsidian και θα έλεγα ότι είναι κάτι αρκετό σπάνιο για metal μπάντες, ακόμα και βρεττανικές.
Από την παραπάνω περιγραφή, δεν θα πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να συμπεράνει ότι το Obsidian είναι ένα easy-listening album, αντιθέτως απαιτεί πραγματικά την προσοχή του ακροατή, προκειμένου να γίνει αντιληπτή η πραγματικά καλή δουλειά που έχει γίνει στην σύνθεση, αλλά και στην επαρκώς μελοδραματική έκφραση τόσο στα φωνητικά, όσο και στα λοιπά όργανα.
Από την άλλη όμως, λόγω της μελοδικότητας και του goth μελοδραματισμού, δεν παύει να είναι αρκετά πιο "εύκολο" ή ¨εύπεπτο" από άλλου είδους metal υλοποιήσεις, και έτσι ίσως δίνει μία αναλογική απάντηση στο ερώτημα που ανέφερα σε άλλη παρουσίαση, κοινώς τι βάζεις σε κάποιον που θέλεις να φέρεις σε ένα είδος μουσικής. Εκεί είχε να κάνει ειδικά με το death metal, εδώ αναφέρομαι γενικά στο metal. Ναι, είναι προφανές ότι σε κάποιον που δεν ακούει metal, υπάρχουν ιδιαίτερα αυξημένες πιθανότητες να αρέσει το Obsidian και να αρχίσει σιγά-σιγά να εξοικειώνεται με βαρύτερες φόρμες του ροκ. Αυτό για το οποίο δεν είμαι σίγουρος είναι εάν μετά είναι εύκολο να ξεκολλήσει κάποιος από το gothic και να περάσει και σε κάτι άλλο, διότι προφανώς είναι και ιδιαίτερο και εθιστικό.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την παραγωγή του άλμπουμ, ο ήχος του είναι εξαιρετικός, όπως θα έπρεπε να είναι κάτι που βγήκε το 2020, κάτι που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο. Είναι προφανές ότι έχει πέσει αρκετή δουλειά και αρκετό χρήμα και μπράβο τους.
Συμπερασματικά το Obsidian είναι ένα καλό άλμπουμ, το οποίο όντως αξίζει να αγοράσει κανείς, υπό την προϋπόθεση ότι ξέρει τι ακριβώς ψάχνει. Αν πάει συνειδητά για κάτι goth, είναι βέβαιο ότι, τουλάχιστον, θα ικανοποιηθεί. Αν όμως ξεκινήσει έχοντας στο μυαλό του μία πιο "doomish" εικόνα των Paradise Lost του παρελθόντος, δεν ξέρω αν θα απογοητευτεί, αλλά σίγουρα δεν θα την βρει εδώ.
Γνώσεις ⇛ Linux: Αν μου δώσεις οδηγίες σε τερματικό δεν τρομάζω ┃ Προγραμματισμός: Καθόλου┃ Αγγλικά: Εξαιρετικά
Λειτουργικό : Kubuntu 22.04 64bit.
Συσκευές-> Πάρα πολλές, θα στο γράψω ανά περίπτωση.
Άβαταρ μέλους
dim459
antiwinTUX
antiwinTUX
 
Δημοσιεύσεις: 3754
Εγγραφή: 15 Φεβ 2009, 19:28
Τοποθεσία: Bόρεια Αττική
Εκτύπωση

Re: Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

Δημοσίευσηαπό Maras » 18 Δεκ 2022, 21:57

:clap: :thumbup: :bow: Εύστοχη κριτική θεωρώ, με κάλυψες πλήρως, παρεμπιπτόντως το Medusa το έχω λιώσει τελευταία! Αναμένω επόμενο συγκρότημα!
“Long is the way, and hard, that out of hell leads up to light.”
Άβαταρ μέλους
Maras
saintTUX
saintTUX
 
Δημοσιεύσεις: 1451
Εγγραφή: 25 Ιούλ 2017, 12:49
Εκτύπωση

Επόμενο

Επιστροφή στο Περί ανέμων

cron