ktogias έγραψε:Φαντάσου όμως με την ίδια λογική πόσο πολύ καλύτερο θα είναι για εμάς που πιστεύουμε και προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τη φιλοσοφία του ΕΛΛΑΚ, αν η φιλοσοφία γίνει κάποια στιγμή "mainstream" και όχι μόνο ένα αποτέλεσμά της (το λογισμικό)! Δεν αξίζει να το προσπαθήσουμε, όσο ουτοπικό και αν φαίνεται σήμερα;
Αν θα ήταν καλύτερο λέει; Απλά καλύτερο; Τέλειο θα ήταν.
Επίσης, θα ήταν τέλειο αν μπορούσαμε να πείσουμε όλους όσους με το αυτοκίνητο διπλοπαρκάρουν ή περνάν την ουρά αυτών που περιμένουν να στρίψουν και κάθονται μπροστά τους να μην το κάνουν, γιατί αν δεν το κάνει κανείς τότε η κίνηση θα είναι λιγότερη και δεν θα χρειάζεται να το κάνουν.
Όπως θα ήταν τέλειο να μη ζητάμε ρουσφέτια από τους πολιτικούς, γιατί αν δεν ζητάει κανείς τότε δεν έχουν με τι να σε ελέγξουν.
Παράδειγμα από το στρατό (
απολύτως on-topic).
Όταν τον Μάϊο του 1996 φαντάρος έφτασα στη Σαμοθράκη, οι «παλιοί» εκτός από τις συνηθισμένες πλάκες-καψώνια (
πχ δίπλωμα οδήγησης λουκάνικου, ξύρισμα αγωνιστών του '21 κτλ), μου ανακοίνωσαν και έναν πολύ σοβαρό
και απαράβατο κανόνα συγκατοίκησης.
Απαγορευόταν αυστηρώς κάθε είδους λουκέτο από οποιονδήποτε, παλιό ή νέο. Ό,τι κλειδωνόταν, πετιόνταν στα σκουπίδια κατευθείαν χωρίς ερώτηση και έρευνα ποιος και γιατί.
Για τους 6 μήνες που τηρήθηκε η παράδοση αυτή, ποτέ κανείς δεν έχασε το παραμικρό. Αφήναμε τα πορτοφόλια μας ανοιχτά επάνω στα κρεβάτια και πηγαίναμε για μπάνιο, γυρίζαμε και τα βλέπαμε συμμαζεμένα από τους διπλανούς για να μη χαθούν. Δεν κάνω καθόλου πλάκα και δεν υπερβάλλω, είχε συμβεί αρκετές φορές.
Φύγαμε αυτοί που είχαμε πάρει την παράδοση αυτή, και οι επόμενοι δεν την συνέχισαν και επέτρεπαν το κλείδωμα.
Επέστρεψα μαζί με άλλον έναν από την παλιά ομάδα μετά από τρεις μήνες. Η κατάσταση δεν είχε καμία σχέση με πριν. Ακόμα και κλειδωμένα, πράγματα χανόντουσαν πλέον.
Όταν εξηγούσαμε στους νέους που ήταν εκεί πως ήταν τα πράγματα χωρίς τα λουκέτα, μας κοιτούσαν με μια τεράστια απορία ζωγραφισμένη στο βλέμμα. Εδώ έχαναν πράγματα με τα λουκέτα, πως να τους πείσεις να τα πετάξουν;
Κάνε τον παραλληλισμό. Η ιστορία είναι απολύτως αληθινή.
Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια να πείσεις κάποιον πως αν δεν κλειδώνει κανένας είναι όλοι ασφαλέστεροι και το παραμικρό πισωγύρισμα τους στέλνει όλους πίσω.