Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

[dim459]

παρεμπιπτόντως το Medusa το έχω λιώσει τελευταία!

Συμφωνώ απολύτως, προσφέρεται για λιώσιμο.
Αν γενικώς έχεις μία ροπή προς αυτήν την κατεύθυνση μουσικού ύφους (γενικότερα, όχι απαραίτητα το ίδιο) άκου οποιοδήποτε άλμπουμ των Cloak ή των Tribulation (με εξαίρεση ίσως το πρώτο τους, το οποίο είναι θεϊκό μεν, κάτι άλλο δε).
Θα με θυμηθείς....

Edit -> των Σουηδών Tribulation και των Cloak που παίζουν Gothic/Black (όχι Black/Death), γιατί υπάρχουν και άλλοι και στις δύο περιπτώσεις.

[Maras]

Θα τσεκάρω οπωσδήποτε, θενκς!

[dim459]

Annihilator - Ballistic, Sadistic (2020)
Δεν θυμάμαι αν το έχω αναφέρει ξανά, όταν μιλάμε για thrash metal δύο είναι οι αγαπημένες μου μπάντες.
Η πρώτη οι (αξεπέραστοι) Testament και η δεύτερη οι Annihilator.
H σειρά έχει να κάνει κυρίως με την συνέπεια, διότι οι μεν Testament παίζουν ανελλιπώς thrash, οι δε Annihilator έχουν κατά καιρούς καταπιαστεί και με πιο ελαφριές groove φόρμες (κατά την υποκειμενική μου άποψη χωρίς επιτυχία).
Δεν είναι βεβαίως καθόλου τυχαίο ότι και οι δύο παραπάνω μπάντες είναι μακράν οι πιο τεχνικά άρτιες στην ιστορία του thrash, και κατά πάσα πιθανότητα στην ιστορία του metal.
Για να μην το πολυλογώ, αυτά που παίζουν, ειδικώς όταν ξεφεύγουν από τα βασικά τους riffs (τα οποία επίσης είναι πιο πολύπλοκα από τα συνήθη), απλά "δεν παίζονται" από όποιον νά 'ναι.
Κατόπιν αυτής της εισαγωγής νομίζω ότι περιττεύουν τα σχόλια περί αρτιότητας στην εκτέλεση, δεν ξέχασαν να παίζουν μουσική.
Καλό είναι να θυμόμαστε ότι πρόκειται για την μπάντα που το 1989 κυκλοφόρησε ένα από τα πιο εμβληματικά albums στην ιστορία του thrash το Alice in Hell, το οποίο ακόμα και σήμερα όταν το ακούς μένεις με το στόμα ορθάνοιχτο σαν τον χάνο !
Το Ballistic, Sadistic δεν είναι Alice in Hell, είναι όμως μία σαφής επιστροφή των Annihilator σε πιο βαριές φόρμες, δεν θα τις πω κλασσικές, αλλά εν πάση περιπτώσει φόρμες που απεικονίζουν την δική τους εκδοχή του thrash.
Έτσι αφού μας έκαναν την χάρη να εγκαταλείψουν τις groove εμπνεύσεις τους έρχονται "στα γεράματα" να κυκλοφορήσουν ένα album στο οποίο πυροβολούν ακατάπαυστα.
Αποτελείται από 10 tracks και σε κανένα δεν χαμηλώνουν τον ρυθμό και την ένταση, αντιθέτως πρόκειται για ένα ανελέητο σφυροκόπημα από την αρχή έως το τέλος.
Όσοι (νεώτεροι) περιμένετε ακρότητες με ουρλιαχτά και κακαρίσματα (όπως σε μεταγενέστερες μπάντες που μπλέκουν το thrash με το metalcore) ξεχάστε τις.
Το Ballistic, Sadistic θα το χαρακτήριζα ελαφρώς "μυσταγωγικό" με προσήλωση στο headbanging, είναι φτιαγμένο για να σε βάζει σε μία trance κατάσταση στην οποία απλά χτυπιέσαι, άντε αν είσαι και ολίγον metal freak όπως εγώ, κατά διαστήματα μένεις εκστατικός από τα riffs και τα fillings τους.
Δεν νομίζω ότι έχει νόημα η αναφορά σε επί μέρους tracks, είναι μία κλασσική περίτπωση album που το ακούς σαν σύνολο, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Η ποιότητα των συνθέσεων ήταν μάλλον δεδομένη βάσει της ιστορίας τους και καλοδεχούμενη και η εξαιρετική παραγωγή.
Υπάρχουν αναφορές στο net πως σε κάποια σημεία επαναλαμβάνονται σε σχέση με το παρελθόν τους, είτε στα riffs είτε στο ύφος κάποιων κομματιών που θυμίζουν κάποια παλαιότερα.
Δεν θα διαφωνήσω, ισχύουν και τα δύο, δεν μπορώ όμως να μην παρατηρήσω ότι πρόκειται για μία μπάντα που παίζει από το 1986 και έχει παίξει σχεδόν τα πάντα, με συνέπεια τα περιθώρια για νεωτερισμούς να στενεύουν. Επιπλέον για τους ίδιους δεν φαίνεται να ήταν αυτό το ζητούμενο, είναι προφανής η επιθυμία να επιστρέψουν σε πιο καθαρές thrash φόρμες παρά να πειραματιστούν. Προς υπεράσπιση-επίρρωση θα έλεγα ότι τα όποια "στοιχεία" του παρελθόντος δεν είναι τυχαίο ότι απηχούν τις καλές στιγμές κάποιων εντελώς ανισόρροπων albums τους, όπως πχ το Set the world on fire του 1993, το οποίο ακούγοντάς το αναρρωτιέσαι πραγματικά αν είναι η ίδια μπάντα που παίζει όλα τα tracks.
Θα ήμουν μάλλον άδικος αν το χαρακτήριζα απλά ένα τίμιο album.
To Ballistic, Sadistic είναι μία εξαιρετική δουλειά αν την δεις αυτοτελώς και συστήνεται σε όλους τους fans του είδους, όπως προείπα οι περισσότερες μπάντες πρέπει να φάνε πολλά ψωμιά για να φτάσουν στο επίπεδο αρτιότητας των Annihilator.
Το δικό μου εντελώς υποκειμενικό πρόβλημα είναι ότι το όνομα Annihilator μέσα στον εγκέφαλό μου είναι συνδεδεμένο με το Alice in Hell. Βλέπετε δεν είναι κάτι που άκουσα στην πορεία, ήμουν "εκεί" όταν κυκλοφόρησε, 19 προς 20 ετών και η κατάπληξη που προκάλεσε δεν είναι κάτι που ξεχνιέται, ούτε μετριάζεται κάθε μία από τις άπειρες φορές που το βάζω να παίξει.
Και πάλι όμως τους αδικώ, πάνω-κάτω αυτή είναι η έννοια του "masterpiece", πόσοι είναι αυτοί που έχουν καταφέρει να επαναλάβουν ένα masterpiece ;

EDIT-> Παράλειψη, ήθελα να το αναφέρω και το ξέχασα. Για όσους αρέσκονται να ανατρέχουν στο metal archives, βάσει των παλαιότερων albums τους χαρακτηρίζει σαν "technical thrash". Είναι παντελώς ανακριβές ! Οι άνθρωποι ουδέποτε έπαιξαν technical thrash, απλά ήταν όλοι τους τόσο καλοί εκτελεστές που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να γράφουν και εκτελούν συνθέσεις μεγάλης τεχνικής δυσκολίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έπαιζαν technical thrash, ποιοτικό thrash σίγουρα ναι !

[dim459]

Ozzy Osbourne - Patient Number 9 (2022)

Ας το ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα. Την φράση "ρούφα τ' αυγό σου μπούλη" φαντάζομαι την ξέρετε.
Λοιπόν αυτό το άλμπουμ είναι η μουσική της υλοποίηση και εξηγούμαι :
Μετά το επιεικώς απαράδεκτο άλμπουμ Ordinary Man του 2020 πολλοί, συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος, είπαν ότι είναι καιρός για τον Ozzy να αποσυρθεί σε ένα πολυτελές γηροκομείο αναπολώντας τις δάφνες του παρελθόντος.
Αμ, δε ! !!
Επανέρχεται με ένα τόσο καταπληκτικό άλμπουμ το 2022 που μας κάνει όλους τους "καλοπροαίρετους" να το βουλώσουμε, λέγοντας κατάμουτρα "ρούφα τ' αυγό σου τώρα, που θα τολμήσεις να μου κάνεις κριτική" !
Πραγματικά δεν έχω αρκετά λόγια να περιγράψω αυτό το άλμπουμ, με κίνδυνο να ακουστώ ιερόσυλος, θα έλεγα ότι είναι το καλύτερο που ο ίδιος έχει κυκλοφορήσει ποτέ !
Και αυτό το γράφω έχοντας συνείδηση ότι το Blizzard of Ozz και το Diary of a Madman θεωρούνται masterpieces στην ιστορία του metal και επιπλέον δεν παραγνωρίζω ότι σε αυτά τα albums έπαιζε κιθάρα ο κατά την άποψή μου (και πολλών ακόμα) κορυφαίος κιθαρίστας όλων εποχών Randy Rhoads.
Και όμως, ακόμα και σε αυτά τα άλμπουμς υπήρχαν κάποια peaks (τα masterpieces που λέγαμε) και κάποια κομμάτια "καλούτσικα".
Αυτό στο Patient Number 9 απλά δεν συμβαίνει, τα κομμάτια είναι ένα κι ένα ! !
Ο Ozzy έχει γράψει ιστορία με την ικανότητά του να ανακαλύπτει και αναδεικνύει κιθαρίστες και βέβαια δεν αποτελεί καμία έπληξη ότι εδώ είτε συμμετέχουν σαν guests κάποιοι εξ αυτών (πχ Zack Wylde) είτε κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία όπως ο Tony Iommi, o Eric Clapton και ο προσφάτως μακαρίτης Jeff Beck.
Ειδικά για τον τελευταίο δεν θα αντέξω, θα πω αυτό που πιστεύω ενδόμυχα και δημόσια, όσες φορές τον έχω ακούσει να παίζει metal είτε σαν guest σε lives είτε συμμετέχοντας σε άλμπουμς όπως εδώ, αναλογίζομαι πόσο τεράστια σπατάλη ταλέντου ήταν η καριέρα του, αναλωνόμενος κυρίως σε αδιάφορες παραγωγές. Είναι πραγματικά ένας απίστευτος κιθαρίστας που έπαιξε μέτρια μουσική (καλά υπάρχουν και χειρότερα, βλέπε Van Halen, ακόμα καλύτερος και ακόμα χειρότερη μουσική).
Για να επανέλθω ο Ozzy έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό του στις συνθέσεις, η φωνή του (άντε και με λίγη επεξεργασία στο studio) κρατάει μια χαρά, η μπάντα είναι ένας και ένας, ενώ όλοι οι καλεσμένοι κύριοι αποδεικνύουν γιατί έκαναν το όνομα που έκαναν στην κιθάρα.
Αν πρέπει να σταθώ σε κάποια κομμάτια, μετά μεγάλης δυσκολίας θα ξεχωρίσω κάποια και αυτά θα είναι το Patient Number 9 με τον Jeff Beck, το Parasite με τον Zack Wylde σε μεγάλα κέφια, το πιθανώς καλύτερο όλων No Escape From Now με τον Tony Iommi (αλήθεια ποιος είχε την ηλίθια ιδέα να βάλει σε κάποια μέρη distortion στην φωνή του Ozzy λες και είναι μαυρούκος που τραγουδάει RnB) και βεβαίως το One Of Those Days στο οποίο ο Eric Clapton παρότι δεν είναι το είδος του απλά δίνει ρέστα.
Δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στον παππού Ozzy και πραγματικά να 'ρουφήξω τ' αυγό μου" ακούγοντας για πολλοστή φορά το Patient Number 9 από την αρχή έως το τέλος.
Αν δεν το έχετε ακούσει απλά σπεύσατε, άλλα κόλπα !

[dim459]

Necrophobic - In The Twilight Grey (2024)

Οι Σουηδοί Necrophobic (υπάρχουν κι άλλοι) έχουν ήδη κλείσει τρεις δεκαετίας παρουσίας και έχουν μπει στην τέταρτη.
Δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν το τεράστιο όνομο, πράγμα μάλλον αναμενόμενο διότι παίζουν ένα υβρίδιο μεταξύ Death και Black Metal το οποίο δεν είναι και το πιο εύπεπτο.
Για τους fans όμως της συγκεκριμένης σκηνής είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες μπάντες και δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα άλμπουμς τους στο Metal Archives έχουν βαθμολογίες πάνω από 80% με τα περισσότερα να προσεγγίζουν το 90%.
Κατ' αρχάς είναι κλασσικοί Σουηδοί, κοινώς έχουν το "κοκαλάκι της νυχτερίδας" την μοναδική ικανότητα όλων των συμπατριωτών τους να γράφουν "πιασάρικα" πράγματα ανεξαρτήτως τους είδους της μουσικής.
Η δεξιοτεχνία τους ήταν πάντα αξιομνημόνευτη, οι συνθέσεις τους από καλές έως εξαιρετικές και είχαν πάντα μία ενδιαφέρουσα ικανότητα να ισορροπούν μεταξύ Black και Death συνήθως κρατώντας τα καλύτερα στοιχεία από καθε είδος.
Το In The Twilight Grey του 2024 δεν ξεφεύγει από τον κανόνα.
Σαν ύφος είναι ένα από εκείνα τα albums τους που ίσως επικρατούν περισσότερο τα Black στοιχεία παρά τα Death και πάλι συνδυασμένα τέλεια σε ένα αποτέλεσμα που δικαιώνει την προσπάθειά τους.
Ο ρυθμός είναι ασυμβίβαστα καταιγιστικός (αυτό είναι Death στοιχείο), επικρατεί μία μελωδικότητα μεγαλύτερη του συνήθους (λογικό αφού επικρατεί το Black στοιχείο), τα φωνητικά βγάζουν την απαραίτητη κακία, o drummer στην δική του διάσταση όπως πάντα, κιθάρες και μπάσα λίγο πιο πριμαρισμένα απ' ότι συνήθως, ίσως και από επιλογή στην μίξη για να τονίζεται περισσότερο ο Black χαρακτήρας.
Νομίζω ότι τα κατάφεραν για άλλη μία φορά να βγάλουν ένα album εντυπωσιακό.
Ο ένας που το έχει αξιολογήσει μέχρι τώρα στο Metal Archives δίνει 100%, βαθμολογία που προφανώς θα πέσει όταν προστεθούν και άλλες κριτικές, είναι όμως προφανές ότι και αυτό το album πάει για βαθμολογίες ανάλογες των προγενέστερων.
Το άκουσα πριν από λίγο και ομολογώ ότι ήταν απολαυστικό.
Δεν φτάνει το επίπεδο του αγαπημένου μου Death To All του 2009, αλλά αυτή είναι μία έντονα υποκειμενική εκτίμηση, διότι στο συγκεκριμένο album επικρατούσε το Death στοιχείο το οποίο είναι περισσότερο του γούστου μου από το Black.
Να είναι καλά οι κύριοι Necrophobic και να συνεχίσουν να μας χαρίζουν ποιοτική μουσική εμμένοντας σε φόρμες που στερούνται εμπορικότητας, αλλά είναι λαμπρά δείγματα τους είδους στο οποίο ανήκουν.
Οι πιστοί σπεύσατε !