libredss έγραψε:Το άρθρο γράφτηκε
Πεμ, 22/09/2011 Γιατί τα Gnome 3 και Unity δεν είναι καλά προϊόντα
Έχοντας ήδη συνεργαστεί στο παρελθόν με προγραμματιστές σε διάφορα project, αλλά και έχοντας δει τραγικά εσφαλμένες (για να μιλήσω ευγενικά) κινήσεις από την Canonical και το Gnome Foundation σε ό,τι αφορά τα desktop, νομίζω ότι θα πρέπει να επισημάνω ορισμένα πράγματα που κάνουν πολλοί προγραμματιστές. Βεβαίως, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι η ανάγνωση του θέματος που αναρτώ σήμερα θα συναντήσει σφοδρή αντίδραση από αρκετούς, οι οποίοι θα σπεύσουν να αρνηθούν ότι ισχύουν αυτά που λέω. Καλά θα κάνουν όμως όλοι να καταλάβουν τι εικόνα βγάζει μερίδα - σημαντική μάλιστα - των προγραμματιστών προς τα έξω και να αναζητήσουν στη νοοτροπία τους τις αιτίες αυτής της εικόνας.
Ας δούμε τι γίνεται με το Gnome 3. Το δοκίμασα. Σε δυο υπολογιστές - ο ένας είναι ένας απλός Pentium Dual Core, ο άλλος ένας AMD Turion. Κανένας δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά δε γίνεται να έχουμε την απαίτηση ο κάθε χρήστης να αλλάζει υπολογιστή κάθε χρόνο. Την τελευταία φορά που κοίταξα, οι τιμές για ένα αξιοπρεπές laptop της μεσαίας κατηγορίας επιδόσεων και τιμής είναι λίγο παραπάνω από το "μισθό" (γιατί μόνο μισθοί δεν έχουν δικαίωμα να λέγονται αυτά τα αξιοθρήνητα ποσά με τα οποία κανείς καλείται να επιβιώσει) ενός ανθρώπου που είναι αρκετά τυχερός να έχει δουλειά. Είναι προφανές λοιπόν ότι ένα βαρύ περιβάλλον εργασίας που απαιτεί ολοκαίνουργιο high-end hardware αυτομάτως αποκλείει αυτούς τους ανθρώπους.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, ένα desktop δεν είναι high-end παιχνίδι επίδειξης των ικανοτήτων μιας συγκεκριμένης πλατφόρμας υλικού (όπως τα Dragon's Lair, Space Ace & Wing Commander). Είναι ένα κέλυφος που καλείται να προσφέρει τα εξής:
Ευχρηστία
Ανυπαρξία ανάγκης "περιόδου προσαρμογής"
Γρήγορο workflow
Εργονομία
Σταθερότητα
Ταχύτητα
Παραμετροποιησιμότητα
Τι από όλα αυτά προσφέρει το Gnome 3;
Πρώτα απ'όλα, όπως παραδέχθηκαν και οι ίδιοι οι άνθρωποι που το δοκίμασαν (και απορώ πώς του δώσανε τόσο υψηλή βαθμολογία), απαιτεί "υπομονή" και χρόνο για να το συνηθίσει κανείς. Από εκεί έχουμε αυτομάτως ένα αποτυχημένο προϊόν.
Προσέξτε: εδώ είναι που ο κόσμος του ΕΛ/ΛΑΚ πρέπει επιτέλους να ξεχάσει την ιδέα ότι "κάνουμε το κέφι μας". Αν θέλει η κοινότητα του ΕΛ/ΛΑΚ να κατακτήσει μερίδιο της αγοράς και να βοηθήσει πραγματικά την κοινωνία να ξεφύγει από το στραγγαλισμό των μονοπωλιακών τακτικών διαφόρων "όνομα και μη χωριό" εταιρειών, θα πρέπει να δει επιτέλους το λογισμικό ως προϊόν και όχι ως πεδίο ασκήσεων "στου κασίδη το κεφάλι".
Η προσέγγιση του Gnome 3 σε θέματα εργονομίας είναι αποτυχημένη. Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που οδήγησαν στην οργάνωση των μενού με συγκεκριμένο τρόπο, ακριβώς όπως υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους τα χειριστήρια ενός αυτοκινήτου βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται. Όταν φτιάχνεις ένα user interface, είτε αυτό είναι ο πίνακας οργάνων ενός αυτοκινήτου είτε είναι ένα desktop για κάποιο λειτουργικό σύστημα, ο στόχος σου πρέπει πάντα να είναι η άμεση - εντός δευτερολέπτων - εξοικείωση του χρήστη με αυτό. Αν αναγκάσεις το χρήστη, και ειδικά τον επαγγελματία, να ξοδέψει πάνω από ένα λεπτό για να προσανατολιστεί, τον έχασες. Και δεν θα έχεις δεύτερη ευκαιρία. Γιατί νομίζετε άραγε ότι η Citroen εγκατέλειψε τα περίεργα συστήματα διακοπτών που είχε στις CX, GS, GSA, Visa/Axel & BX πρώτης γενιάς και υιοθέτησε τους κλασικούς μοχλοδιακόπτες που χρησιμοποιεί όλος ο υπόλοιπος κόσμος;
Επίσης, η απουσία dock (και όχι, μη μου πείτε για ασταθείς, βαριές και κακογραμμένες ανοησίες όπως το Cairo-Dock - πέραν του ότι ελάχιστες λειτουργούν έστω και στοιχειωδώς σωστά, μοιάζουν σα να φτιάχτηκαν με μοναδικό κριτήριο τον εντυπωσιασμό κι όχι την εξυπηρέτηση του χρήστη, για να μην πω τίποτα για το γεγονός ότι δεν αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο του desktop, αλλά third-party εφαρμογές) δεν επιτρέπει τη γρήγορη επισκόπηση των ανοιχτών εφαρμογών - κάτι απολύτως απαραίτητο για ένα multi-tasking λειτουργικό.
Ή μήπως ξαφνικά αποφάσισαν οι "παντογνώστες" developers ότι το Linux, που πάντα υπερηφανευόμασταν για το πόσο καλά τα καταφέρνει σε multi-tasking, πρέπει να γίνει single-tasking όπως το άθλιο λειτουργικό του iPhone 3G;
Θα πάω τώρα σε ένα άλλο γνώρισμα του Gnome 3. Τα μενού του μιμούνται αυτά του Jolicloud, που με τη σειρά τους μιμούνται την επιφάνεια "εργασίας" του iPhone. Μόνο που ξεχνούν οι "παντογνώστες" developers που αποφασίζουν ερήμην των χρηστών για τους χρήστες (να φοβάστε πάντα αυτά που γίνονται για σας χωρίς εσάς) ότι το iPhone έχει αυτό το user interface λόγω ανάγκης, δηλαδή λόγω απουσίας πληκτρολογίου και ποντικιού. Στο desktop όμως έχουμε και ποντίκι και πληκτρολόγιο. Άρα, γιατί να εγκαταλείψουμε έναν τρόπο χειρισμού που μας επιτρέπει ταχεία πρόσβαση σε ό,τι χρειαζόμαστε, χάριν ενός "νέου" που είναι πολύ πιο αργός και, βεβαίως, λιγότερο παραγωγικός;
Α, ξέχασα! Οι developers ξέρουν τα πάντα και αυτοί αποφασίζουν τι είναι καλό για εμάς.
Ε λοιπόν, αυτή η νοοτροπία είναι που κατέστρεψε πολλές εταιρίες στο παρελθόν κι οδήγησε σε αποτυχημένα προϊόντα. Δε μπορείς να είσαι project leader και να σκέφτεσαι μ'αυτόν τον ελιτίστικο τρόπο ούτε να παριστάνεις τη ντίβα.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτυχίας του Gnome 3 σε ό,τι αφορά τη ροή εργασίας είναι η ανάγκη να κάνεις περισσότερα κλικ για να μεταβείς από τη μια επιφάνεια εργασίας στην άλλη. Όποιος το σκέφτηκε αυτό πραγματικά δεν έχει ιδέα από σχεδίαση UI και πρέπει να επιστρέψει αμέσως στην πρώτη δημοτικού. Τόσο απλά. Ούτε είναι καλή ιδέα να αλλάζει κανείς πράγματα μόνο και μόνο για να τα αλλάξει. Τέτοιες βλακείες έκανε η Canonical με το Ubuntu 10.10, όταν μετακίνησε τα κουμπιά στα αριστερά, επειδή ήθελε να ικανοποιήσει το κόμπλεξ ορισμένων που θέλανε τρόπο χειρισμού ίδιο με αυτό του υπερτιμημένου Mac OS X - και κάνοντας όμως όλους τους υπόλοιπους να αναρωτηθούν τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους οι προγραμματιστές της.
Πάμε τώρα στις απαιτήσεις πόρων συστήματος. Λυπάμαι, αλλά εδώ έχουμε ένα τραγικό δείγμα ελιτισμού. Σου λέει ο άλλος "α, κύριε Τάδε μου, εγώ έφτιαξα το αριστούργημα που για να δουλέψει θέλει δυο Xeon, 32GB RAM και μια κάρτα γραφικών high-end με 6GB μνήμη. Εσύ που δεν τα έχεις, κόψε το λαιμό σου". Μα, θα πείτε, είπε τέτοιο πράγμα ο καημένος/αδικημένος McCann; Ναι, το είπε. Και μας το είπε κατάμουτρα, δείχνοντάς μας ότι το δημιούργημά του είναι τραγικά πιο αργό ακόμη κι από το KDE 4.6 που θεωρείται βαρύ. Το Gnome 3 - λυπάμαι πάρα πολύ που το λέω - είναι ένα resource hog χειρότερο κι απ'το Adobe Flash και το Second Life.
Για να μην πω τίποτα για την απόκρυψη του τερματισμού λειτουργίας. Και σου λέει μετά "σεβόμαστε το περιβάλλον"!
Ένας σωστός developer είναι ταπεινός. Απόλυτα ταπεινός. Και καθόλου ντίβα. Δε λέει ποτέ "ΕΓΩ αποφασίζω κι εσύ κόψε το λαιμό σου να αγοράσεις μηχάνημα που να αντέχει αυτό που έφτιαξα". Έχει πάντα στο νου του πώς θα ικανοποιήσει τις ανάγκες των χρηστών κι όχι τις ανάγκες του Εγώ του.
Ένας σοβαρός developer πάντα σέβεται το χρήστη.
Είναι σεβασμός προς το χρήστη το να τον αναγκάζεις να ξοδευτεί για να αγοράσει πιο ακριβό μηχάνημα; Τον ρωτάς αν τα έχει αυτά τα λεφτά; Κατηγορούσαμε τη Microsoft για τέτοιες πρακτικές και τώρα τα βλέπουμε στο Linux!
Είναι σεβασμός προς το χρήστη να τον αναγκάζεις να μάθει έναν καθόλου διαισθητικό και πολύ πιο αργό τρόπο εργασίας από αυτόν που ήξερε μέχρι σήμερα;
Είναι σεβασμός προς το χρήστη να του αφαιρείς δυνατότητες παραμετροποίησης επειδή αποφάσισες ότι ΕΣΥ ξέρεις πώς θα πρέπει να είναι η επιφάνεια εργασίας του;
Μόνον όσοι ακούν τους χρήστες (ή πελάτες) τους και τους παρέχουν αυτά που θέλουν πετυχαίνουν. Οι ντίβες μένουν με το παραφουσκωμένο Εγώ τους.
Τα ίδια - και πολύ χειρότερα - ισχύουν για το Unity, το οποίο είναι όχι απλά εξίσου χάλια με το Gnome 3, αλλά είναι κι εξίσου ασταθές με τα Windows Vista. Αν μάλιστα προσπαθήσει κανείς να ακολουθήσει τις συμβουλές διαφόρων για την προσθήκη δυνατοτήτων παραμετροποίησης, γίνεται χειρότερο κι από Windows 3.11.
To Linux κέρδισε κόσμο λόγω των εξής χαρακτηριστικών του (πέραν του χαμηλού του κόστους:
Αξιοπιστία
Σταθερότητα
Ταχύτητα
Εξαιρετική διαχείριση πόρων συστήματος
Παραμετροποιησιμότητα
Όταν φτιάχνεις ένα desktop που αφαιρεί αυτά ακριβώς τα ατού του Linux, τι πλεονέκτημα θα έχει πια το προϊόν Linux σε σχέση με τα Windows; Βούτυρο στο ψωμί της Microsoft! Α, και μην αρχίσουμε πάλι τα "πέσανε διάφοροι να φάνε τον Jon McCann". Είναι αρκετά μεγάλος για να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών του και των λόγων του και για να αντιμετωπίσει την όποια κριτική, ακόμη και την πιο σκληρή. Και οι πιο ειλικρινείς είναι πάντα αυτοί που δε χαρίζουν κάστανα σε κανένα προϊόν και σε κανένα σχεδιαστή/παραγωγό/developer. Χώρια που με την αναγωγή στη Μάρθα Βούρτση εγώ ποτέ δεν τα πήγαινα καλά.
πηγή
