Βαριόμουν τόσο πολύ κατά τη διάρκεια της εξηκοστής εγκατάστασης των windows98 first edition που έριξα ένα βλέφαρο στην άδεια χρήσης. Για κακή τους τύχη ήξερα αγγλικά και τη διάβασα ολόκληρη. Στο τέλος σου έδινε επιλογή (ναι ψεύδεται όποιος λέει ότι τα windows δεν σου δίνουν επιλογές)
α) συμφωνείς και συνεχίζεις
β) διαφωνείς και τερματίζεις την εγκατάσταση
Διαφώνησα και τερμάτισα. Αποπειράθηκα να να εγκαταστήσω ξανά την ίδια στιγμή και ξαναβρέθηκα ενώπιων του ίδιου διλήμματος, οπότε αναγκάστηκα να ξανασταματήσω καθώς και πάλι, οι «λογικοφανείς, καλογραμμένες και ομολογουμένως ευπαρουσίαστες» απαιτήσεις τους δεν με δελέασαν στο να τις ασπαστώ. Ως φοιτητής θετικής σχολής, μου καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα, ότι αυτό δεν ήταν τυχαίο περιστατικό και αποτέλεσμα κακόβουλου ιού, αλλά θα συνεχιζόταν επ άπειρον. Οπότε έμεινα τελικά χωρίς υπολογιστή. Επειδή, όμως, ο γέρος μου είχε σκάσει καμιά πεντακοσαριά χιλιάδες καφετιά για τον Νέστορα (έτσι τον λέγανε τον Pentium3 μου), θα εκνευριζόταν πάραυτα αν κατέληγα στο να τον κάνω ράφι, με κίνδυνο περικοπών της μηνιαίας επιχορήγησής μου (ίσως το μόνο που πραγματικά φοβίζει έναν φοιτητή)
Ευθύς, άρχισα να ανασκαλεύω το πατάρι για ένα βιβλίο της σχολής που θυμήθηκα ότι μαζί είχε και ένα CD με ένα κόκκινο καπέλο πάνω που έλεγε ότι μπαίνει και σε υπολογιστές. Το βρήκα, το ξεσκόνισα, το έβαλα στον υπολογιστή και βουαλά, βρέθηκα μπροστά σε ένα μαύρο πράμα που αναβόσβηνε και που έλεγε login και παραπάνω μόστραρε ένα RedHat Linux 5.0.
Δεν μου άρεσε... δεν ήξερα τι να γράψω για να φύγει αυτή η μαυροντυμένη οθόνη... ούτε ποντίκι δεν είχε! Μπα, χαλασμένο θα είναι το CD λέω. Κάτι έπρεπε να γίνει και γρήγορα μάλιστα... τα περιθώρια στένευαν, όπου να' ταν κατεύθανε το αίσθημα με μια παντόφλα στο χέρι σε περίπτωση που έκανα λάθος επιλογή για το πως θα περάσω το βράδυ... Πετάχτηκα στο internet καφέ από κάτω, όπου είχε πάρει το μάτι μου κάτι περιοδικά με κάτι CD για υπολογιστές. Δεν μπορεί, έλεγα, κάτι θα υπάρχει εκεί μέσα που θα ξανακάνει το ποντίκι μου να δουλεύει... Βρήκα ένα που είχε μέσα τρία CD ακόμα στη ζελατίνα. Το ένα απ' αυτά είχε πάνω με μεγάλα γράμματα την ακαταλαβίστικη λέξη Linux, την ίδια που υπήρχε και στο CD της σχολής.
Παίρνω το περιοδικό, πάω στην κοπελιά στο ταμείο και ρωτάω πόσο κάνει. Α δεν κοστίζει μου λέει, είναι του καταστήματος. Απόρησα εγώ, είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι, σκέφτηκα. Αλλά τί με νοιάζει εμένα; Πήρα το περιοδικό με τα CD και έφυγα...
Αν η κοπελιά που δούλευε τότε στο net-cafe τυγχάνει να διαβάζει το παρόν post, οφείλω να της ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη που έκλεψα κατά λάθος το περιοδικό της. Πάντως, χάρη σ'αυτήν κατάφερα να ανοίξω καινούριους ορίζοντες... Για να πατσίσουμε μάλιστα, μπορεί να, αν θέλει να βάλει Ubuntu κι εγώ θα της λύνω τα προβλήματά της τσάμπα... 
Πάντως, ο επίλογος, της περιπέτειας μου έκλεισε όταν βρέθηκα μπροστά σε μια όμορφη οθόνη που έγραφε CorelLinuxOS με ένα ποντίκι σαν ζωντανό που μπορούσα να το μετακινώ όπου θέλω
Σημείωση: Η τελευταία παράγραφος είναι πέρα για πέρα αληθινή. Τα πρώτα μου βήματα στο ελεύθερο λογισμικό τα έκανα με κλεμμένο CD, με άλλα λόγια ξεκίνησα ως πειρατής δλδ
)
) 
...Τοτε δεν ηξερα τπτ...Να φανταστεις οτι στην αρχη με το που το ανοιξα ειχα προσπαθησει να βαλω ενα .exe 
