Παρουσιάσεις-κριτικές μουσικών albums

[dim459]

Erykah Badu – BADUIZM - 1997

Ας σας αλλάξω λίγο στυλ από το metal, λόγω θέρους ας πάμε σε κάτι πιο ανάλαφρο.
Η Erykah Badu είναι μία τραγουδίστρια και συνθέτης που έχει ασχοληθεί με άπειρα είδη μουσικής.
Blues, Rhythm ‘n’ blues, soul, jazz, acid jazz, αφρικανικές παραδοσιακές φόρμες, gospel και διάφορα άλλα.
Κάτω από μία αφόρητη και μάλλον προσβλητική γενίκευση συχνά την κατηγοριοποιούν ως RnB και δυστυχώς όχι με την αρχική έννοια του όρου που σήμαινε Rhythm ‘n’ blues, αλλά με την σύγχρονη έννοια αυτού, που σημαίνει ghetto style soft music, κοινώς ντουπ-ντουπ, τςςς-τςςςςς, αααα-ααα, ένα είδος το οποίο απεχθάνομαι παντελώς.
Το Baduizm του 1997 είναι το πρώτο της LP και για μην πολυλογώ είναι απλά masterpiece.
Όλες οι παραπάνω επιρροές της είναι προφανείς και καταφέρνει να δημιουργήσει ένα μαγικό fusion, το οποίο όμως δεν είναι ασυνάρτητο, διατηρεί ένα ενιαίο και συγκεκριμένο στυλ, το οποίο διαπνέει όλο το album.
Είναι σαφέστατα down tempo, με έντονα soul, jazz και acid jazz στοιχεία, υπέροχες συνθέσεις και κυρίως αναδεικνύει τις τεράστιες εκφραστικές δυνατότητες της φωνής της, απόρροια όλων των παραπάνω μακρόχρονων ενασχολήσεων με τα προαναφερθέντα είδη μουσικής.
Ιδιαίτερα αξιόλογη είναι επίσης και η live εκδοχή του, Live Baduizm 1997.
Μιας και είναι καλοκαιράκι, να προσθέσω επίσης ότι αποτελεί ιδανικό μεταμεσονύκτιο soundtrack, για όσους αρέσκονται να χαλαρώνουν στην βραδινή δροσιά με ποτό, τσιγάρο (οκ, η δική μου γενιά βασικώς καπνίζει), και χαλαρή μουσική.
Είτε το αφήσετε να παίζει στο background, είτε αφιερώσετε την προσοχή σας σε αυτό θα το απολαύσετε, στην δεύτερη όμως περίπτωση θα διαπιστώσετε την αδιαμφισβήτητη ποιότητά του.
Ίσως αποτελέσει αφορμή να ψάξετε την Erykah Badu λίγο περισσότερο, διότι δεν υπάρχει δουλειά της που να μην είναι τουλάχιστον υψηλού επιπέδου.
Αν συστήνεται ; Είπαμε, masterpiece ! !

[dim459]

ANNIHILATOR – ALICE IN HELL – 1989

Μέχρι σήμερα έχω εσκεμμένα αποφύγει να γράψω γι’ αυτό το album.
Ουδέποτε ήμουν σίγουρος ότι μπορώ να είμαι αντικειμενικός, διότι μάλλον πρόκειται για το πλέον αγαπημένο μου album όλων των εποχών, ανεξαρτήτως είδους μουσικής.
Εξακολουθώ να μην είμαι σίγουρος, αλλά θα κάνω μία προσπάθεια.
Μιας και κατέχει τόσο εξέχουσα θέση του αξίζει μία μικρή ιστορική αναδρομή.
Βρισκόμαστε στο 1989, εποχή προ internet, οπότε ξεχνάμε YouTube και συναφή.
Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι απλά. Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις πουθενά metal εκτός αν κάποιος έχει αγοράσει τον δίσκο ή τύχει να πας στο Δισκάδικο της Αθηνάς και εκείνη την ώρα έχουν βάλει κάποιον metal δίσκο.
Για το ραδιόφωνο το ξεχνάμε, είχες τόσες πιθανότητες να παίξουν metal όσες και στο κέντρο που τραγουδάει ο Τερλέγκας.
Αν είσαι πολύ-πολύ τυχερός μπορεί να πετύχεις Deep Purple, Led Zeppelin, Whitesnake, αλλά φτάνει μέχρι εκεί, hard rock, για metal ούτε λόγος, με μία μικρή ίσως εξαίρεση κάποια κομμάτια των Scorpions πέρα από τις μπαλάντες τους, τα οποία αν και “βαρύτερα” έτυχε να κάνουν επιτυχία.
Η σχετική για το metal πληροφόρηση προέρχεται από κάποια ξένα περιοδικά που μπορεί να βρεις περίξ της Ομόνοιας, όπως το Kerrang, άντε και κάποιες ημιτελείς και μάλλον αποτυχημένες προσπάθειες του ελληνικού τύπου.
Όσον αφορά στα υποκειμενικά στοιχεία, βρίσκομαι στο δεύτερο προς τρίτο έτος στην Νομική και προφανώς έχει ήδη περιοριστεί αρκετά ο χρόνος που ακούμε μουσική, αφού αφενός μεν βγαίνουμε σαν μανιακοί, αφετέρου δε έχουμε αρχίσει να έχουμε σταθερές σχέσεις με γυναίκες, οι οποίες, ειδικά εκείνη την εποχή, είναι παντελώς ασύμβατες με το metal.
Τελικά, εγώ και άλλοι δύο-τρεις συμφοιτητές που ακούμε metal, κανονίζουμε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα να βρισκόμαστε για καφέ στο σπίτι κάποιου από μας, όπου φέρνουμε και ακούμε τα τελευταία μας αποκτήματα.
Τελευταίο στοιχείο στην ιστορική αναδρομή πρέπει να είναι η ανάλυση της μπούκλας.
Όσον αφορά στην μπούκλα υπάρχουν κάποιες σταθερές. Φυσική ή κατόπιν περμανάντ διαχωρίζεται στην περιποιημένη και ξανθή (φυσική ή ντεκαπάζ) μπούκλα που παρατηρείται στα εμπορικά hard rock ή metal συγκροτήματα που γράφουν πιασάρικα κομματάκια για κοπελίτσες και στην απεριποίητη (ενίοτε και λιγδιασμένη) μπούκλα που παρατηρείται σε αρκετές thrash μπάντες, η οποία μετατρέπεται σε περιποιημένη μετά από δύο-τρία άλμπουμ, όταν έχουν αρχίσει να βγάζουν κάποια χρήματα.
Κάπου εκεί λοιπόν εμφανίζεται το πρώτο άλμπουμ των Annihilator, Alice in Hell.
Η προδιάθεσή μας απέναντι σε αυτά τα τυπάκια είναι μάλλον αρνητική λόγω της μπούκλας και της περιποιημένης χαίτης που μυρίζει ώρες κομμωτηρίου, διατηρούμε όμως μία μικρή ελπίδα μόλις βλέπουμε το εξώφυλλο του άλμπουμ που είναι αρκετά dark και “δρακουλιάρικο”.
Παίζοντας το πρώτο κομμάτι (Crystal Ann) ακούς μία αρκετά συνηθισμένη εκείνη την εποχή μελωδική εισαγωγή με τις κιθάρες tuned σε acoustic mode, δεν μπορείς όμως να μην παρατηρήσεις την ύπαρξη μίας μη συνηθισμένης δεξιοτεχνίας.
Από εκεί και πέρα ; Χμμμμμ…..
Από εκεί και πέρα αρχίζει η κόλαση του Δάντη !
Καταιγισμός !
Αδιανόητης δυσκολίας riffs, εναλλαγή ρυθμών και tempo μέσα στο ίδιο κομμάτι που συναντάει κανείς μόνο στην κλασσική και ιδιαίτερα συμφωνική μουσική, μπάσο και drums από άλλο πλανήτη και καθαρά κλασσικά thrash φωνητικά με αρκούντως επιθετικό ύφος.
Μετά από τόσα χρόνια, όπου έχουν εμφανιστεί άπειρες μπάντες metal με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία, για την τεχνική αρτιότητα των Annihilator δεν μπορώ να πω απολύτως τίποτα, απλά οποιοιδήποτε άλλοι θέλουν πολλά ψωμιά για να τους φτάσουν και σε αυτό συμπεριλαμβάνω μύθους της hard rock και metal μουσικής με ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ εξαιρέσεις : Τον μακαρίτη πρώην κιθαρίστα του Ozzy, Randy Rhoads, τους Mercyful Fate (που πλησίαζαν δεν έφταναν όμως), τους Testament και τους Absu.
Όμως το Alice in Hell δεν ήταν απλά μία επίδειξη δεξιοτεχνίας, ήταν η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, διότι οι συνθέσεις ήταν διαστημικές.
Έχω ξαναγράψει ότι έμεινα με το στόμα ανοιχτό σαν χάνος όταν το πρωτάκουσα, παραμένω χάνος ακόμα και σήμερα όταν το ακούω.
Το ευτύχημα με τους Annihilator είναι διατήρησαν την αδιανόητη δεξιοτεχνία τους μέχρι και σήμερα. Το δυστύχημα είναι ότι δεν ξαναέβγαλαν album με συνθέσεις στο επίπεδο του Alice in Hell, έβγαλαν κάποια πολύ καλά και κάποια επιεικώς απαράδεκτα.
Αυτός είναι και λόγος που αγαπημένη μου thrash μπάντα είναι τελικά οι Testament, οι οποίοι ουδέποτε έβγαλαν κάτι που να φτάνει το Alice in Hell, όλα τους όμως τα albums ήταν ίσως ένα μικρό κλικ πιο κάτω, πιθανώς με καλύτερο το Practice what you Preach, που κυκλοφόρησε και αυτό το 1989.
Θεωρώ πως το Alice in Hell είναι το album που έθεσε άλλα standards στο thrash metal και επανακαθόρισε το είδος, μιας και κυκλοφόρησε την εποχή που το πρώτο κύμα του thrash αρχών και μέσων δεκαετίας 80 είχε αρχίσει να ξεθυμαίνει.
Για πάρα πολλά χρόνια κανένα άλλο album οποιασδήποτε μπάντας δεν έφτασε το επίπεδό του, και συνολικώς υπήρξαν, αρκετά μεταγενέστερα, κάποια μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού που έφτασαν σε τέτοιο επίπεδο, ουδέποτε όμως υπήρξε κάποιο που να το ξεπέρασε.
Αν κάνω την ιεροσυλία να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, θα πω το Alison Hell, το Burns like a Bazzsaw Blade και το Ligeia, είναι όμως πραγματικά ιεροσυλία, απλά ακούγεται μονοκόμματο, χωρίς πολλά-πολλά.
Στο κλασσικό ερώτημα αν συστήνεται, η απάντηση είναι προφανής και εύκολη, οπωσδήποτε !
Θα την κάνω όμως την επισήμανση, δεν είναι απλά metal, είναι thrash και σαν είδος είναι συνήθως πιο εύπεπτο από ανθρώπους ήδη εξοικειωμένους με άλλες εκδοχές του metal.
Αν όμως έχετε παίξει κάποιο μουσικό όργανο, ακούστε το ούτως ή άλλως, μάλλον θα εντυπωσιαστείτε από την εκτελεστική δεινότητα των μελών της μπάντας !