Αλλά σταδιακά ήρθε ο κορεσμός:
- Η γεύση του καφέ της κάψουλας, το 1999 (τα πρώτα χρόνια τέλος πάντων), μου φαινόταν πολύ ανώτερη ό,τι άλλο έπινα στην πιάτσα. Όμως τα τελευταία χρόνια που ανέβηκε η ποιότητα στα καφενεία έξω, έπινα σε αυτά καφέ πολύ καλύτερο από ό,τι με τη νεσπρέσο. Σταδιακά ο καφές της κάψουλας άρχισε να με ενοχλεί.
- Όσο και αν η νεσπρέσο προσφέρει πολλές γεύσεις, τελικά είναι περιορισμένες: Τα τελευταία χρόνια αγόραζα μόνο ριστρέτο και αρπέτζιο ενώ οι "σπέσιαλ εντίσιονς" που επίσης αγόραζα όταν κυκλοφορούσαν δεν ήταν πια τόσο "ξεχωριστές".
- Είτε εγώ, είτε οι φίλοι όταν ταξίδευαν στο εξωτερικό μου έφερναν πάντα καφέδες νέους εσπρέσο και φλιτζανάκια. Το ότι δεν είχα μηχανή να τους απολαύσω και έπρεπε να τους χαρίσω στην αδελφή μου με... πλήγωνε. Αλλά και στην Ελλάδα άρχισαν να κυκλοφορούν πολλοί καλοί εσπρέσο σε χαμηλή τιμή, όπως πχ. από την περιοχή των Ζαπατίστας και ήθελα να έχω σπίτι τέτοιους, παρά τις κάψουλες της πολυεθνικής. Γενικά, άρχισε να με ενοχλεί σφοδρά η ιδέα της εταιρίας που δεν σε αφήνει να δοκιμάσεις τον καφέ καμιάς άλλης (υποθέτω ότι ο λόγος που δεν κυκλοφορεί πχ. Σεκαφρέντο ή Ντανέζι κάψουλα, είναι ότι η Νεστλέ θα έχει πατεντάρει τη μορφή της κάψουλας...)
- Ενοχλητικό τέλος ήταν όχι μόνο το 40λεπτο που έδινα ανά καφέ (υποθέτω θα έχει πάει τώρα παραπάνω) αλλά και το γεγονός ότι σε όλη την Ευρώπη η κάψουλα έχει φθηνότερα (θυμάμαι ότι γύρω στο 2005 την είχα βρει στη Γαλλία 29 λεπτά τη μία, με παράδοση στο σπίτι όπως εδώ.
- Αφήνω κατά μέρος τη σπατάλη της μιας αλουμινένιας συσκευασίας ανά καφέ, την οποία για να ανακυκλώσεις πρέπει να κόψεις και να αδειάσεις από το περιεχόμενο!
Το 2006 πήγα τη μηχανή στο εξοχικό και εκεί μένει τώρα... Δεν έχω μετανιώσει καθόλου, κάθε άλλο.
